سرانجام توافقنامه صلح ایالات متحده آمریکا و طالبان در دوحه پایتخت قطر به امضای طرفین رسید.در این توافقنامه واشنگتن متعهد شده که تمام نیروهای خود از افغانستان را در قالب یک برنامه  زمانبندی شده خارج کند.طالبان نیز در این توافقنامه متعهد شده تا حملات خود علیه نیروهای آمریکایی را متوقف کند. تبادل زندانیان و اسرا بخش دیگری از این توافقنامه محسوب می‌شود. اگرچه دونالد ترامپ ،مایک پمپئو و دیگر مقامات کاخ سفید امضای توافق با طالبان را مصداق یک موفقیت دیپلماتیک!دانسته و مشغول مانور تبلیغاتی حول آن هستند، اما انتقادات وسیعی که از سوی دموکرات‌ها و حتی عده ای از جمهوریخواهان سنتی علیه این توافق شده است، قدرت مانور رئیس‌جمهورآمریکا را به شدت محدود ساخته است. بسیاری از تحلیلگران غربی معتقدند که انعقاد توافقنامه اخیر جنبه ای سیاسی و انتخاباتی داشته و در حقیقت اقدامی از سوی ترامپ برای القای صلح گرایی کاذب در حوزه سیاست خارجی امریکا محسوب می شود. به عبارت بهتر، ترامپ سعی دارد از این توافق به عنوان یک ابزار انتخاباتی استفاده کند . نکته مهم تر این که راهبرد کلان واشنگتن مبنی بر مداخله‌گرایی طولانی مدت در افغانستان و شبه قاره هند، مانع از خروج واقعی و نهایی  نیروهای اشغالگر آمریکا و ناتو از این کشور جنگزده خواهد شد. فراتر از آن، سه دولت جورج واکر بوش، اوباما و ترامپ باید پاسخگوی خلق و استمرار بحران امنیتی 19 ساله در افغانستان و از دست رفتن جان و آوارگی میلیون‌ها افغان باشند. ضمن آن که همگان پس از سه سال حضور ترامپ در قدرت، نسبت به نگاه ابزاری، غیرحقوقی
و متغیر وی نسبت به معاهدات بین‌المللی و توافقنامه‌های دوجانبه و چندجانبه آگاه هستند! قاعده ای که در خصوص توافق اخیر میان واشنگتن و طالبان نیز صادق است .