تقریبا همه به این موضوع آگاه هستند که بعضی موضوعات، جزوی از فطرت آدمی است و در همه آدم‌ها، تمام ادیان و ملت‌ها و دیدگاه‌ها و تفکرها، ثابت و یکسان است. یکی از این موضوعات، حس خداشناسی است و هرکسی در ذات خودش به دنبال این است که سرچشمه هستی را پیدا کند؛ اصلا مگر می‌شود چشمه‌ای جاری باشد و کسی نپرسد این آب از کجا شروع شده و منبعش کجاست؟ واقعیت این است که به دنبال خدا و پروردگار عالم بودن، کاری به دین و دیانت ندارد و هرکسی به شکلی به دنبال آن سرچشمه اصلی است. اما مشکل کجا رخ می‌دهد؟ آنجا که ممکن است هرکسی در پیدا کردن مصداق آن سرچشمه دچار اشتباه شود و کسانی که ایمانشان کامل‌تر  و قوی‌تر است، بهتر می‌توانند به واقعیت برسند. حالا بحران ویروس کرونا با وجود نکات منفی زیادی که دارد و همه انسان‌ها درگیرش شده‌اند، اما وجه‌های خوبی از ذات انسان‌ها را بیدار کند.
آنقدر که خیلی از آدم‌ها در نقاط مختلف دنیا، به دنبال این باشند که خدای واقعی‌ خودشان را پیدا و امتحان کنند و ببینند چه خدایی می‌تواند در این بحران به دادشان برسد؛ برای همین است که این روزها، می‌بینیم ذات خداجوی آدم‌ها بیدار شده‌است و به دنبال حق می‌گردند و از او طلب سلامت و آرامش می‌کنند و دعا می‌خوانند. در واقع، یک ویروس به‌ظاهر کوچک که کارهای بزرگی انجام می‌دهد، خدا را دوباره به آدم‌ها یادآوری کرد و خدا قدرت خودش را به بندگانش نشان داد؛ نشان داد که این همه غرور و تکبر بشر کجاست وقتی نمی‌تواند حریف ویروسی به این کوچکی
شود؟
وقتی نمی‌تواند با تمام قدرتی که در دست دارد و به آن ادعا می‌کند، این مشکل را خیلی زود رفع کند. ویروس کرونا آمد و به همه انسان‌ها در همه‌جای دنیا تلنگری زد. یادشان انداخت که هیچ ستون و تکیه‌گاهی به جز خالق ما و خالق این جهان نمی‌تواند ما را از مشکلاتی مانند همین ویروس کوچک نجات بدهد. شاید کرونا آمده است تا به مردم جهان یاد بدهد که بعد از تمام شدن این بیماری، فراموش نکنیم که به چه کسی پناه بردیم و از چه کسی کمک خواستیم. کسی چه می‌داند؟ شاید همین ویروس کوچک بتواند دنیا را زیباتر از قبل کند.