یک سری بحث در کشور ما هست که هیچ‌وقت تمام نمی‌شود و مثل قانون پایستگی انرژی فقط از حالتی به حالت دیگر تبدیل می‌شود. مثلا کودتای 28مرداد. الان 67سال است که هرسال حوالی این روز، روزنامه‌ها و کارشناسان درباره این کودتا صحبت می‌کنند و این‌که بالاخره مصدق چی تو سرش بود و کاشانی چه‌کار کرد. آخرش هم هیچی روشن نمی‌شود و می‌رویم برای سال بعد. یا مثلا ملی شدن صنعت نفت که هرسال در اسفندماه همان حرف‌های سال‌های پیش زده می‌شود و بعد از یک هفته بدون هیچ‌نتیجه‌گیری خاصی کارشناسان می‌روند سراغ مبحث بعدی. یکی دیگر از این تکرار مکررات که دچار آن هستیم، زلزله تهران است. کافی است دو ریشتر لرزه در فیروزکوه احساس شود تا سریع همه برویم و شماره زلزله شناسان را پیدا کنیم و زنگ بزنیم به‌آنها که اگر تهران زلزله بیاید، چه خواهد شد و چندنفر می‌میرند؟ اما بعد از دو روز شماره‌ها را پاک می‌کنیم و ترجیح می‌دهیم بنشینیم و صبر پیش گیریم، دنباله کار خویش گیریم و به زلزله بی‌محلی کنیم بلکه خودش بی‌خیال ما شود. الان هم که دم‌عید است دوباره همه می‌روند دنبال این‌که ماهی گلی عامل انتقال بیماری هست یا نه و آیا می‌تواند کرونا را منتقل کند یا خیر؟ که این آخری تازه دو سال است شروع‌شده و اگر کرونا با ما باشد احتمالا تا صدسال آینده در اسفندماه باید نظرات تکان‌دهنده کارشناسان درباره تأثیر ماهی گلی بر چرخه انتقال کووید-19 را بخوانیم و اینفوگرافیک و موشن‌گرافیک را تماشا کنیم. حالا همه اینها را گفتیم که چه بگوییم؟ خواستیم بگوییم ما یعنی مایی که مثلا داریم در رسانه کار می‌کنیم، عادت کرده‌ایم از روی تقویم سوژه پیدا کنیم وحوصله نداشته باشیم حتی یک سانتی‌متر نسبت به آنچه قبلا انجام داده‌ایم، جلوتر برویم و فقط منتظر باشیم حقوق‌مان سر ماه واریز شود و کارت هدیه‌مان  برسد و حالا این‌که مخاطب چه توقعی دارد و ما چه وظیفه‌ای داریم،چندان مهم نیست چون «مگه همه کارشون رو درست انجام میدن که ما انجام بدیم؟ موز شده کیلویی 60 تومن!» بله. این ما هستیم.