داستان عجیب قهرمانی تیم راگبی فیجی در المپیک توکیو
همه برای یکی
ورزش راگبی از آن دست ورزش‌هایی است که عمرشان در المپیک زیاد نیست. در واقع چهار سال پیش و در المپیک 2016 ریو بود که این ورزش برای اولین‌بار وارد بازی‌ها شد. تیم فیجی در آن سال به قهرمانی بازی‌های ریو رسید تا در اولین سال حضور این ورزش در المپیک، این افتخار به نام کشور کوچک فیجی زده شود. در همان سال عنوان شد که فیجی بعد از
14 دوره حضور در المپیک، به اولین مدال طلای خود در این بازی‌ها رسید. حالا و با برگزاری مسابقات راگبی در المپیک توکیو، باید یک افتخار دیگر هم به تیم راگبی فیجی اضافه کرد.
این تیم چند روز پیش و در بازی فینال توانست نیوزیلند را با نتیجه 27 بر 12 شکست دهد تا علاوه بر دفاع از عنوان قهرمانی‌اش، به یک رکورد خارق‌العاده برسد. حالا کشور کوچک فیجی در اقیانوس آرام بعد از 15 دوره حضور در بازی‌های المپیک، فقط دو مدال طلا در کارنامه‌اش دارد و آن هم مخصوص ورزش اول این کشور است. آنچه این مدال را برای بازیکنان تیم راگبی و مردم این کشور ارزشمند کرده، مسیری است که این تیم برای رسیدن به موفقیت طی کرده است. جری تووای، کاپیتان تیم‌ملی فیجی که در ریو هم با این تیم قهرمان شد، گفت که قهرمانی‌شان در توکیو خیلی منحصربه‌فرد بوده است.
6 ماه طاقت‌فرسا
برای درک استثنایی بودن این مسیر، باید به حدود 6 ماه پیش برگشت که گرث باربر، مربی ولزی و شناخته شده به همراه تیمش برای آماده‌سازی بازی‌های المپیک به هتل سنت‌جان در منطقه سووا رفتند. در حالی که تنها یک روز از اردوی آماده‌سازی این تیم گذشته بود، مقامات فیجی اعلام کردند به دلیل مقابله سختگیرانه با کرونا، تمام کشور به قرنطینه رفته است. همان جا بود که مسیر قهرمانی فیجی رقم خورد.
تیم مجبور شد خودش را در آن هتل قرنطینه کند، اما این مساله کافی نبود چرا که امکانات مناسبی در آن هتل قرار نداشت. بنابراین بازیکنان مجبور شدند گاراژ هتل را به سالن تمرین تبدیل کنند. ابتدا همه چیز با کمی سختی پیش می‌رفت، اما دوری از خانواده به این سختی‌ها افزود. این مساله آنقدر برای بازیکنان سخت بود که حتی بازیکنی همچون تووای یک شب قصد داشت برای دیدن سه فرزندش، قرنطینه را ترک کند که مربی او را متقاعد کرد. اوضاع برای بعضی از بازیکنان حتی سخت‌تر از این هم بود. مثلا آسالی تویواکا درست چند روز قبل از شروع قرنطینه، پدرش را از دست داده بود. او فقط دلخوش دیدن فرزند تازه متولد شده‌اش بود که قرنطینه این فرصت را هم از او گرفت.
ایمان به موفقیت
باربر و شاگردانش برای تکرار موفقیت ریو مصمم بودند. اواخر ماه ژوئن این تیم بعد از مدت‌ها ماندن در آن هتل، کشورشان را به مقصد شهر تانس ویل استرالیا ترک کرد. فیجی در یک تورنمنت سه روزه با استرالیا و نیوزلند بازی کرد و در هر دو بازی پیروز از زمین بیرون آمد. بعد از آن سه روز قرار شد بازیکنان فیجی به سمت توکیو پرواز کنند، اما نگرانی از شیوع کرونا تمام فکر و ذهن آنها را مشغول کرده بود. آنها برای مقابله با این مشکل، تصمیم گرفتند به جای یک پرواز عادی، از یک هواپیمای باری برای سفر به ژاپن استفاده کنند. نتیجه این تصمیم آن شد که سوار هواپیمایی شدند که در یک قسمت اعضای تیم نشسته بود و در قسمت دیگر، ده‌ها کیلو ماهی یخ زده.
با تمام این مشکلات، آنها خود را به توکیو رساندند و توانستند مزد زحمات‌شان را با مدال طلا بگیرند. نکته جالب این که حتی خوشحالی این تیم بعد از کسب مدال طلا در نوع خودش منحصربه‌فرد بود. بعد از خواندن سرود ملی فیجی، بازیکنان شروع به خواندن سرودی مذهبی کردند. تصاویر نشان می‌داد بعضی از بازیکنان همزمان با خواندن شعر، گریه می‌کردند. مرور بخش‌هایی از آن شعر خالی از لطف نیست: «خدای ما بی‌نهایت مهربان است. او همیشه از ما حمایت می‌کند و به ما عشق می‌ورزد. او همواره اتفاقات خوشی برای‌مان رقم می‌زند.»
14 دوره حضور در المپیک، به اولین مدال طلای خود در این بازی‌ها رسید. حالا و با برگزاری مسابقات راگبی در المپیک توکیو، باید یک افتخار دیگر هم به تیم راگبی فیجی اضافه کرد.
این تیم چند روز پیش و در بازی فینال توانست نیوزیلند را با نتیجه 27 بر 12 شکست دهد تا علاوه بر دفاع از عنوان قهرمانی‌اش، به یک رکورد خارق‌العاده برسد. حالا کشور کوچک فیجی در اقیانوس آرام بعد از 15 دوره حضور در بازی‌های المپیک، فقط دو مدال طلا در کارنامه‌اش دارد و آن هم مخصوص ورزش اول این کشور است. آنچه این مدال را برای بازیکنان تیم راگبی و مردم این کشور ارزشمند کرده، مسیری است که این تیم برای رسیدن به موفقیت طی کرده است. جری تووای، کاپیتان تیم‌ملی فیجی که در ریو هم با این تیم قهرمان شد، گفت که قهرمانی‌شان در توکیو خیلی منحصربه‌فرد بوده است.
6 ماه طاقت‌فرسا
برای درک استثنایی بودن این مسیر، باید به حدود 6 ماه پیش برگشت که گرث باربر، مربی ولزی و شناخته شده به همراه تیمش برای آماده‌سازی بازی‌های المپیک به هتل سنت‌جان در منطقه سووا رفتند. در حالی که تنها یک روز از اردوی آماده‌سازی این تیم گذشته بود، مقامات فیجی اعلام کردند به دلیل مقابله سختگیرانه با کرونا، تمام کشور به قرنطینه رفته است. همان جا بود که مسیر قهرمانی فیجی رقم خورد.
تیم مجبور شد خودش را در آن هتل قرنطینه کند، اما این مساله کافی نبود چرا که امکانات مناسبی در آن هتل قرار نداشت. بنابراین بازیکنان مجبور شدند گاراژ هتل را به سالن تمرین تبدیل کنند. ابتدا همه چیز با کمی سختی پیش می‌رفت، اما دوری از خانواده به این سختی‌ها افزود. این مساله آنقدر برای بازیکنان سخت بود که حتی بازیکنی همچون تووای یک شب قصد داشت برای دیدن سه فرزندش، قرنطینه را ترک کند که مربی او را متقاعد کرد. اوضاع برای بعضی از بازیکنان حتی سخت‌تر از این هم بود. مثلا آسالی تویواکا درست چند روز قبل از شروع قرنطینه، پدرش را از دست داده بود. او فقط دلخوش دیدن فرزند تازه متولد شده‌اش بود که قرنطینه این فرصت را هم از او گرفت.
ایمان به موفقیت
باربر و شاگردانش برای تکرار موفقیت ریو مصمم بودند. اواخر ماه ژوئن این تیم بعد از مدت‌ها ماندن در آن هتل، کشورشان را به مقصد شهر تانس ویل استرالیا ترک کرد. فیجی در یک تورنمنت سه روزه با استرالیا و نیوزلند بازی کرد و در هر دو بازی پیروز از زمین بیرون آمد. بعد از آن سه روز قرار شد بازیکنان فیجی به سمت توکیو پرواز کنند، اما نگرانی از شیوع کرونا تمام فکر و ذهن آنها را مشغول کرده بود. آنها برای مقابله با این مشکل، تصمیم گرفتند به جای یک پرواز عادی، از یک هواپیمای باری برای سفر به ژاپن استفاده کنند. نتیجه این تصمیم آن شد که سوار هواپیمایی شدند که در یک قسمت اعضای تیم نشسته بود و در قسمت دیگر، ده‌ها کیلو ماهی یخ زده.
با تمام این مشکلات، آنها خود را به توکیو رساندند و توانستند مزد زحمات‌شان را با مدال طلا بگیرند. نکته جالب این که حتی خوشحالی این تیم بعد از کسب مدال طلا در نوع خودش منحصربه‌فرد بود. بعد از خواندن سرود ملی فیجی، بازیکنان شروع به خواندن سرودی مذهبی کردند. تصاویر نشان می‌داد بعضی از بازیکنان همزمان با خواندن شعر، گریه می‌کردند. مرور بخش‌هایی از آن شعر خالی از لطف نیست: «خدای ما بی‌نهایت مهربان است. او همیشه از ما حمایت می‌کند و به ما عشق می‌ورزد. او همواره اتفاقات خوشی برای‌مان رقم می‌زند.»
