پایان تلخ چهره اول ژیمناستیک آمریکا در المپیک توکیو
معضلی به نام مشکل روحی
مایکل فلپس، شناگر مشهور آمریکایی و برنده ۲۳ مدال طلا که بعد از المپیک ریو بازنشسته شد، حدود یک سال پیش اعلام کرد که در برههای از دوران ورزش حرفهای با افسردگی شدید دست به گریبان بوده و حتی به خودکشی هم فکر کرده بود. همان زمان بود که موضوع سلامت روحی و روانی ورزشکاران آمریکایی بیش از هر زمان دیگری مورد توجه رسانههای این کشور قرار گرفت. اما آنها هرگز تصور نمیکردند این مشکل در المپیک توکیو گریبان یکی از ورزشکارانشان را بگیرد آن هم در حالی که خیلیها منتظر رکوردشکنی و مدالهای طلای او بودند. اتفاقی که طی چند روز گذشته برای سیمون بایلز، چهره نخست ژیمناستیک آمریکا افتاد، خیلیها را در شوک فرو برد.
بایلز در المپیک ریو و در حالی که تنها 19سال داشت، چهار مدال طلا و یک برنز گرفت تا نامش سر زبانها بیفتد. او تا رسیدن به توکیو هم توانست مدالهای طلایش را به عدد 30 برساند اما مهمترین اتفاق در بازیهای گروهی ژیمناستیک افتاد. او در اواسط مسابقه اعلام کرد از ادامه بازیهای گروهی کنارهگیری میکند. بایلز پس از کسب مدال نقره توسط تیمش، با چشمانی گریان مشکلش را اینطور بیان کرد: «باید آن چه را که برای من مناسب است انجام دهم، روی سلامت روان خود تمرکز کنم و سلامتیام را به خطر نیندازم.»
کسانی که در این زمینه تخصص دارند میگویند بایلز نه احساس اندوه میکرد و نه از مسابقه دادن هراس داشت، بلکه وضعیت روحی او به گونهای بود که این قهرمان جوان ژیمناستیک احساس کرد در معرض آسیب جسمی بیشتر قرار میگیرد؛ چرا که در ورزش، به ویژه در ژیمناستیک، هماهنگی مغز و بدن اهمیتی دوچندان پیدا میکند. بایلز به خبرنگاران گفت که احساس میکند بیش از آن که از ژیمناستیک لذت ببرد، دچار اضطراب میشود. هر چند شاید کنارهگیری او از المپیک برای بسیاری غیرقابل درک باشد، اما اهمیت سلامت روان را هر چه بیشتر در کانون توجه قرار داده است.
نوع واکنشها و حمایتی که از بایلز در این زمینه شده نیز در نوع خودش بیسابقه بوده است. موضوع سلامت روان بهویژه میان ورزشکارانی که از آنها انتظار میرود سرسخت و شکستناپذیر باشند، تابویی است که در حال شکستن است. پیشتر نائومی اوزاکا ژاپنی و برنده چهار گرنداسلم تنیس، از مسابقات آزاد فرانسه به همین دلیل کنار کشیده بود. بسیاری از چهرههای شناختهشده دنیای ورزش نیز این حرکت بایلز را تمجید کردند و گفتند بایلز مدال طلای مراقبت از خود را کسب کرد.
بایلز در المپیک ریو و در حالی که تنها 19سال داشت، چهار مدال طلا و یک برنز گرفت تا نامش سر زبانها بیفتد. او تا رسیدن به توکیو هم توانست مدالهای طلایش را به عدد 30 برساند اما مهمترین اتفاق در بازیهای گروهی ژیمناستیک افتاد. او در اواسط مسابقه اعلام کرد از ادامه بازیهای گروهی کنارهگیری میکند. بایلز پس از کسب مدال نقره توسط تیمش، با چشمانی گریان مشکلش را اینطور بیان کرد: «باید آن چه را که برای من مناسب است انجام دهم، روی سلامت روان خود تمرکز کنم و سلامتیام را به خطر نیندازم.»
کسانی که در این زمینه تخصص دارند میگویند بایلز نه احساس اندوه میکرد و نه از مسابقه دادن هراس داشت، بلکه وضعیت روحی او به گونهای بود که این قهرمان جوان ژیمناستیک احساس کرد در معرض آسیب جسمی بیشتر قرار میگیرد؛ چرا که در ورزش، به ویژه در ژیمناستیک، هماهنگی مغز و بدن اهمیتی دوچندان پیدا میکند. بایلز به خبرنگاران گفت که احساس میکند بیش از آن که از ژیمناستیک لذت ببرد، دچار اضطراب میشود. هر چند شاید کنارهگیری او از المپیک برای بسیاری غیرقابل درک باشد، اما اهمیت سلامت روان را هر چه بیشتر در کانون توجه قرار داده است.
نوع واکنشها و حمایتی که از بایلز در این زمینه شده نیز در نوع خودش بیسابقه بوده است. موضوع سلامت روان بهویژه میان ورزشکارانی که از آنها انتظار میرود سرسخت و شکستناپذیر باشند، تابویی است که در حال شکستن است. پیشتر نائومی اوزاکا ژاپنی و برنده چهار گرنداسلم تنیس، از مسابقات آزاد فرانسه به همین دلیل کنار کشیده بود. بسیاری از چهرههای شناختهشده دنیای ورزش نیز این حرکت بایلز را تمجید کردند و گفتند بایلز مدال طلای مراقبت از خود را کسب کرد.