اظهر من الشمس یعنی همین؛ یعنی حضور احسان حدادی در المپیک 2020 با آگاهی از این‌که مقامی نمی‌آورد. پرده‌ها حالا افتاده است اما حدادی هنوز هم می‌خواهد!هنوز هم می‌خواهد باشد و پرتاب کند. پرتاب‌هایی به در و دیوار با هزینه‌های میلیاردی. بمان احسان جان اما از حالا به بعد همه هزینه‌ها را خودت بده. بوی ماجرا دیگر آنقدر بلند شده که صدای مردم هم درآمده. قهرمان ما بودی، اولین مدال‌آور نقره‌ای ایران بودی و یکی از پر‌افتخارترین‌ها در بازی‌های آسیایی؛ همه اینها درست، اما ماندن دیگر به چه قیمتی؟ یک سوال می‌پرسیم. خودت اگر رئیس فدراسیون، وزیر ورزش یا رئیس کمیته ملی المپیک بودی به یکی مثل احسان حدادی سرویس می‌دادی؟ برایش در بدترین اوضاع مملکت حقوق دلاری رد می‌کردی یا اصلا حاضر می‌شدی بیشتر اردوهایش را در خارج از کشور برگزار کنی؟ آن هم در شرایطی که روی کسب مدالش مطمئن نبودی؟
 چند ماه قبل از المپیک خبری به دست‌مان رسید که احسان آسیب دیده است و اصلا توانایی شرکت در المپیک را ندارد. خبر این بود که اعزام چندان به صلاح نیست اما... یک جورهایی بهانه برای ناکامی احتمالی در المپیک جور بود با این حال حدادی تمام تلاش خودش را کرد تا در توکیو پرتاب کند. پرتابی به ناکجا‌آباد!
 می‌گویند نباید قهرمان ملی را تخریب کرد، قبول! اما قهرمان ملی چرا خودش گوشه‌ای از کار را نمی‌گیرد؟ چرا خودش مرهمی نمی‌شود بر زخم مردمی که دارند رنج می‌کشند؟ آن از خار پاشنه و عمل جراحی 8‌هزار یورویی‌اش در آلمان و این هم از هزینه سرسام‌آور برپایی اردو در آمریکا؛ اردویی که حدادی از آن هم شاکی بود و مدعی بود که در یک اتاق با هم‌خانه‌اش زندگی می‌کند. سوال اینجاست که اگر اوضاع به‌هم ریخته بود چرا حدادی تمایل زیادی به بازگشت به ایران نداشت؟
 تیرماه 1400. زیاد از آن فاصله نگرفته‌ایم. حضور احسان حدادی در مسابقات لیگ دوومیدانی و ثبت یک رکورد عجیب. پرتابی به طول 4۷/5۷ متر که ۸ متر و ۵۳‌سانتی‌متر از رکورد ورودی المپیک خودش کمتر بود. ورودی المپیک ۶۶ متر است اما حدادی آن زمان چنین پرتابی انجام داد و پس از حسین رسولی در جایگاه دوم قرار گرفت. نکته اینجاست که این ملی‌پوش المپیکی ایران حتی نتوانست در لیگ کشور هم در جایگاه نخست قرار بگیرد! او حتی پیش از برگزاری مسابقات لیگ در مصاحبه‌ای عنوان کرده بود: «رقابت‌های لیگ‌برتر بعد از ۴ سال دوری برایم مهم است، چون اگر نزدیک ۶۴ متر پرتاب نکنم حضورم در المپیک به صلاح نیست. در دور مقدماتی المپیک اگر ورزشکاری قصد صعود دارد باید ۶۳ متر به بالا پرتاب کند.» اما احسان باز هم در المپیک شرکت کرد!
 مهرماه سال ۱۳۹۸ بود که خبر رسید کمیته ملی المپیک پذیرفته است برای احسان حدادی، به صورت جداگانه، ماهانه ۱۰ هزار دلار پرداخت کند.
این هزینه، جدا از بودجه‌ای بود که وزارت ورزش و جوانان، فدراسیون دوومیدانی و همین‌طور اسپانسرها برای احسان حدادی پرداخت می‌کردند. بالا و پایین کردن رقم‌ها نشان می‌دهد  در سه سال و نیم گذشته رقمی بیش از 700‌هزار دلار برای آماده‌سازی حدادی هزینه شده است.
 در ایران ورزشکاران زیادی هستند که بارها و بارها پرچم ایران را بالای سرشان برده‌اند اما نام چند نفر از آنها برجسته شده و باقی مانده است؟ آنهایی که سرشان در لاک خودشان بوده و بدون هیچ منتی ورزش‌شان را کرده‌اند.نه غر زده‌اند و نه به مردم فخر فروخته‌اند. تجربه ثابت کرده هرورزشکاری که موفقیت‌هایش را بر سرمردم بزند حتی اگر مدال‌های مهمی هم کسب کرده باشد یکدفعه از چشم آنها می‌افتد.احسان باید حواسش زیاد جمع باشد که سرنوشتش گره به سرنوشت آنها نخورد!
 ملی‌پوش پرتاب دیسک کشورمان از صعود به فینال المپیک بازماند. این خبری بود که خیلی زود از توکیو به تهران مخابره شد. احسان حدادی که تنها دو پرتاب از سه پرتابش را موفق انجام داد حتی به رکورد ۶۰ متر هم نرسید و با پرتابی به طول 58 متر و 98 سانتیمتر از راهیابی به فینال این رشته بازماند تا یکی از ناکامان لقب بگیرد.  به همین سادگی و به همین راحتی. دارنده مدال نقره المپیک لندن، در المپیک توکیو بیست و ششم شد. نفر 26 در میان 32 پرتاب‌کننده! این همان پایان غم‌انگیزی است که البته از ماه‌ها پیش قابل پیش‌بینی بود.


یک نتیجه ناامید کننده. احسان حدادی حتی 59 متر هم پرتاب نکرد و یکی از 7پرتابگر ضعیف المپیک توکیو لقب گرفت در میان 32 نفر. به قول خودش اگر المپیک توکیو آخرین المپیکش باشد، واقعا بد تمام شده. اما وقتی پای حرف‌های احسان حدادی می‌نشینی احساس می‌کنی، قصه المپیک و این پرتابگر، شاید همچنان ادامه داشته باشد. او دیروز چهارمین ورزشکار کشورمان لقب گرفت که در 4 المپیک شرکت کرده و اگر در المپیک پاریس هم در محفظه پرتاب بایستد، نامش به عنوان تنها ورزشکار ایرانی که در 5 المپیک شرکت کرده وارد تاریخ می‌شود. اما این رکوردها فعلا ارزشی ندارد. احسان باید پاسخگوی نتیجه بدی که گرفته باشد:

 چرا نتوانستی به فینال راه پیدا کنی؟
کار خیلی سختی بود، چراکه سال قبل بعد از این‌که کرونا گرفتم، چند مسابقه مهم فصل را از دست دادم. امسال هم با مصدومیت کمرم هیچ مسابقه‌ای ندادم، تنها حضورم مرحله اول لیگ بود. درصورتی‌که وقتی قرار است در المپیک پرتاب کنی باید در چند مسابقه خوب شرکت کرده باشی، من مصدوم هم بودم، ولی خودم توقع پرتاب بالای ۶۲-۶۳ متر را داشتم، اما متأسفانه نشد.
قبلا گفته بودی، اگر بالای ۶۳-6۴ متر پرتاب نکنی، المپیک نخواهی آمد.
دوست داشتم در چهارمین المپیکم نتیجه بهتری بگیرم. اما از من خواستند در چهارمین المپیکم شرکت کنم. از طرفی اگر من نمی‌آمدم و کسی هم جایگزینم نمی‌شد، حالت خوبی نداشت و من به احترام المپیک آمدم. حالا خیلی هم ناراحت نیستم. تصمیمم بر این بود در المپیک توکیو به دلیل مصدومیتی که داشتم، نباشم ولی چون ورودی کسب کرده بودم و تا سال آینده هم مسابقه بزرگی نداشتم باید در آن شرکت می‌کردم تا خودم را برای بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ محک بزنم.
المپیک توکیو آخرین المپیک تو بود؟
نمی‌دانم ! اگر بدنم جواب دهد دوست دارم شرکت کنم. سال آینده دربازی‌های آسیایی چین شرکت خواهم کرد و به دنبال کسب پنجمین مدال طلا در این مسابقات هستم. اگر آنجا نتیجه خوب گرفتم و بدنم آماده بود در پاریس شرکت می‌کنم.
خیلی‌ها معتقدند باوجود خرج زیادی که برای تو شده اما نتیجه مطلوب نبوده است.
من تنها مدال‌آور دوومیدانی ایران در المپیک هستم. ۴ مدال طلای بازی‌های آسیایی دارم و سال آینده به دنبال کسب پنجمین مدال آن هستم برای همین مسؤولان به این نتیجه رسیدند که سرمایه‌گذاری روی من اثرگذار خواهد بود. مطمئن باشید ورزش ایران اگر می‌دانست که من مدال نمی‌گیرم برای من هزینه نمی‌کرد. الآن هم به دلیل آسیب‌دیدگی که جزئی از ورزش است نتیجه خوبی نگرفتم. تمام تلاشم را کردم ولی به فینال راه پیدا نکردم. به هر حال همیشه آن چیزی که می‌خواهی نمی‌شود.