نبود تجهیزات و ترخیص نشدن وسایل ورزشکاران از گمرک باعث شده المپینهای ایرانی با مشکلات بسیاری روبهرو شوند
ورزش ممنوعالورود شد!
یوسف کرمی، قهرمان سابق تکواندوی ایران، یادی از گذشته میکند و میگوید: « وقتی در دهکده بازیهای المپیک قدم میزنید ورزشکاران را میبینید که مدالهایی رنگارنگ به گردنشان انداختهاند. آنها را که مدرنترین امکانات در اختیارشان است، وقتی میبینید، حسرت میخورید. المپیک جایی است که ما باید با تمام توان و با بهترین امکانات حاضر شویم.»
این جملات را ورزشکاری میگوید که تجربه کسب مدال در آوردگاه بزرگ و تاریخی المپیک را دارد. کشورها چهار سال برای حضور در این میدان بزرگ برنامهریزی و زمینهچینی میکنند تا کاروانشان را با آرامش خاطر و بهترین شرایط عازم رقابتها کنند. بیدلیل نیست که در هر دوره رقابت سختتر میشود. المپیک از نظر ورزشکاران به نوعی نمایش تازهترین و بهروزترین تجهیزات ورزشی هم هست، به همین دلیل هرکسی از قافله عقب بماند، نمیتواند پا به پای رقبا پیش برود. در سالهای گذشته همواره ورزشکاران ایرانی به این موضوع تاکید کردهاند که «امکاناتشان به اندازه رقبا نیست».
پر بیراه هم نگفتهاند. از آنجا که تجهیزات تولیدی در ایران گاهی بهاندازه کیفیت نمونههای خارجی نیست، فدراسیونهای ورزشی دست به دامان واردات میشوند تا ورزشکاران خود را مسلح کنند. به عنوان مثال در رشته روئینگ قایقهای تولیدی هنوز به سطح کیفیت جهانی نرسیده، بنابراین ورزشکاران مجبور هستند برای رقابت از نمونههای خارجی استفاده کنند. در چند سال گذشته اما به دلیل محدودیتها، امکان ورود بعضی تجهیزات خارجی نیست. علینژاد، معاون وزیر ورزش میگوید: «قانون در این زمینه شفاف است و واردات تجهیزاتی که نمونه داخلی دارند، ممنوع است. استثناهایی هم وجود دارد. اگر تجهیزات داخلی از استانداردهای جهانی فاصله داشته باشد فدراسیونها میتوانند برای تیمملی درخواست خرید تجهیزات خارجی بدهند. به طور کلی توصیه وزارت ورزش حمایت از تولید داخلی است.»
در این بین اما یک مشکل اساسی وجود دارد. فدراسیونهایی که اقدام به واردات تجهیزات مدرن روز هم کردهاند با مشکل عدم ترخیص کالایشان روبهرو شدهاند. پیش از المپیک قایقرانها در دیدار با علینژاد از او خواستند تا مشکل ترخیص قایقهای آنها را حل کند. محمدیان، خزانهدار این فدراسیون شفاف در این باره پاسخ میدهد:
تعداد قایقهایی که در گمرک دارید، چند عدد است؟
34 عدد.
ارزش آنها چقدر است؟
ما با تخفیف 50 درصد، حدود 4 میلیارد تومان هزینه کردهایم.
هزینه نگهداری آنها در گمرک چقدر بوده؟
با توجه به اینکه در کانتینرها مانده و باید پول پرداخت کنیم تا اینجا 90 میلیون دادهایم. 40 میلیون دیگر هم باید بپردازیم. روزانه 400 تا 500 هزار تومان حق نگهداری میدهیم.
چرا تخلیه نکردید؟
چون امکان نگهداری نیست. اگر قایق زخمی شود، با توجه به جنس کربن آن، امکانات تعمیر نداریم.
حرف گمرک چیست؟
میگویند کالا ثبت سفارش نشده است.
حرفشان قانونی نیست؟
در سنوات گذشته ما وارد میکردیم. مسؤولان ذیربط نامه میدادند که تجهیزات برای فروش نیست و متعلق به فدراسیون است. کالا ترخیص میشد. این دوره اما میگویند باید ثبت سفارش میکردید.
با چه کسانی صحبت کردید؟
ما را بین وزارت صمت و گمرک پاسکاری میکنند. آقای ارونقی معاون فنی گمرک میگوید کار ترخیص به عهده وزارت صمت است. خانم باقری معاون دفتر مقررات صادرات و واردات وزارت صمت هم میگوید کار گمرک است. حالا امروز هم با خانم باقری جلسه خواهیم داشت.
نقش وزارت ورزش چه بوده؟
کارهای اداری طی شده. یک سال و 6 ماه درگیر هستیم. آنها هم پیگیری کردهاند ولی به نتیجه نرسیدهایم.
در بعضی فدراسیونهای دیگر هم وضع همین است. با توجه به تغییر مقررات واردات، آنها با مشکلات تازهای روبهرو شدهاند. بعد از ناکامی تیراندازهای ایرانی در روز پنجم المپیک، این بار نوبت به خانم الهام هاشمی سرمربی تیمملی تفنگ رسید. او که از حذف ملیپوشان دلخور بود، حرفهای خود را اینطور آغاز کرد: «در تیراندازی امکانات حرف اول را میزند مانند تفنگ و تجهیزات ورزشکاران، بحث سلاح و ساچمه هم که مشخص است چقدر برای کار مهم است. هزینه کردیم و به مجارستان و کرواسی رفتیم و آنجا لوله سلاح سفارش دادیم تا تمرینات را دنبال کنیم. این همه هزینه شد تا خودمان آن را به تهران ببریم و تست کنیم تا بهترینها را انتخاب کنیم اما تا روزی که به توکیو آمدیم این اقلام در گمرک باقی مانده بود. این مشکلاتی است که ما با آن دست به گریبان هستیم و باید بگویم نه تنها تحریم خارجی بلکه تحریم داخلی هم هستیم. این همه هزینه و زحمت از دست رفت. لوله سلاح چرا باید در گمرک بماند؟»
البته گمرک اوایل امسال نسبت به اعتراضها و البته خواسته فدراسیونها واکنش نشان داد. مهرداد جمال ارونقی، معاون فنی گمرک درباره مشکل قایقرانها توضیح داد: «فدراسیون مربوطه در تاریخ ۲۷ بهمن درخواستی برای ترخیص قایقهای مذکور از گمرک قشم ارائه کرده بود. این درحالی است که در ابتدای اسفند ماه مدیر کل گمرک قشم اعلام کرده است که با وجود قبض انبار شدن قایقها، هیچ سابقهای در این خصوص در گمرک قشم موجود نیست! به این ترتیب نماینده فدراسیون تاکنون نسبت به اظهار کالای مورد نظر در اجرای مواد ۳۸ و ۳۹ قانون امور گمرکی اقدام ننموده و به گمرک مراجعه نکرده است.»
این از همان مشکلاتی است که مربوط به «ثبت سفارش» میشود و فعلا هیچ راه حلی برای رفع آن نیست.
چرا دولت کمک نکرد؟
آیا با هر مدالی که ورزشکاران ایرانی میگیرند، کشورمان به افتخار جهانی نمیرسد؟ مسؤولان برای ورزشکاران پیام قدردانی منتشر نمیکنند؟ طلای فروغی چه جوی در جامعه به وجود آورد؟ آیا دولت نمیتوانست با علم به اینکه امکانات ورزشی قرار است برای المپیک هزینه شود، در این مورد سختگیری به خرج ندهد؟ اظهارات متین بالسینی و خانم نازنین ملایی از نظر تمام اهالی ورزش، تلخ، ناگوار و عاملی برای زیر سوال رفتن وجهه کشورمان بود. ملایی بعد از صعود به نیمهنهایی مسابقات قایقرانی گفت: «شدت گرما زیاد است. بعد از مسابقه ورزشکاران دیگر جلیقه یخ به تن میکنند ولی مربیام حوله را خیس میکند و به من میدهد تا خنک شوم.» متین بالسینی هم دیروز از این گفت که چطور مخفیانه از امکانات برزیل استفاده کرده چون فدراسیون نتوانسته یک تشک مخصوص وارد کند. اظهاراتی که اگر به زبان انگلیسی ترجمه شود، در عرصه بینالمللی خوب نیست.
امروز، وقتی ورزشکاران روی سکو میروند و مدال میگیرند، همه شاد هستند. بر طبل شادانه میکوبند و از رایحه خوش مدالها لذت میبرند اما به وقت حمایت، معمولا خیلیها خواب هستند.
المپیک میدانی است برای نمایش بهترینها نه زشتیهای این چنینی.
این جملات را ورزشکاری میگوید که تجربه کسب مدال در آوردگاه بزرگ و تاریخی المپیک را دارد. کشورها چهار سال برای حضور در این میدان بزرگ برنامهریزی و زمینهچینی میکنند تا کاروانشان را با آرامش خاطر و بهترین شرایط عازم رقابتها کنند. بیدلیل نیست که در هر دوره رقابت سختتر میشود. المپیک از نظر ورزشکاران به نوعی نمایش تازهترین و بهروزترین تجهیزات ورزشی هم هست، به همین دلیل هرکسی از قافله عقب بماند، نمیتواند پا به پای رقبا پیش برود. در سالهای گذشته همواره ورزشکاران ایرانی به این موضوع تاکید کردهاند که «امکاناتشان به اندازه رقبا نیست».
پر بیراه هم نگفتهاند. از آنجا که تجهیزات تولیدی در ایران گاهی بهاندازه کیفیت نمونههای خارجی نیست، فدراسیونهای ورزشی دست به دامان واردات میشوند تا ورزشکاران خود را مسلح کنند. به عنوان مثال در رشته روئینگ قایقهای تولیدی هنوز به سطح کیفیت جهانی نرسیده، بنابراین ورزشکاران مجبور هستند برای رقابت از نمونههای خارجی استفاده کنند. در چند سال گذشته اما به دلیل محدودیتها، امکان ورود بعضی تجهیزات خارجی نیست. علینژاد، معاون وزیر ورزش میگوید: «قانون در این زمینه شفاف است و واردات تجهیزاتی که نمونه داخلی دارند، ممنوع است. استثناهایی هم وجود دارد. اگر تجهیزات داخلی از استانداردهای جهانی فاصله داشته باشد فدراسیونها میتوانند برای تیمملی درخواست خرید تجهیزات خارجی بدهند. به طور کلی توصیه وزارت ورزش حمایت از تولید داخلی است.»
در این بین اما یک مشکل اساسی وجود دارد. فدراسیونهایی که اقدام به واردات تجهیزات مدرن روز هم کردهاند با مشکل عدم ترخیص کالایشان روبهرو شدهاند. پیش از المپیک قایقرانها در دیدار با علینژاد از او خواستند تا مشکل ترخیص قایقهای آنها را حل کند. محمدیان، خزانهدار این فدراسیون شفاف در این باره پاسخ میدهد:
تعداد قایقهایی که در گمرک دارید، چند عدد است؟
34 عدد.
ارزش آنها چقدر است؟
ما با تخفیف 50 درصد، حدود 4 میلیارد تومان هزینه کردهایم.
هزینه نگهداری آنها در گمرک چقدر بوده؟
با توجه به اینکه در کانتینرها مانده و باید پول پرداخت کنیم تا اینجا 90 میلیون دادهایم. 40 میلیون دیگر هم باید بپردازیم. روزانه 400 تا 500 هزار تومان حق نگهداری میدهیم.
چرا تخلیه نکردید؟
چون امکان نگهداری نیست. اگر قایق زخمی شود، با توجه به جنس کربن آن، امکانات تعمیر نداریم.
حرف گمرک چیست؟
میگویند کالا ثبت سفارش نشده است.
حرفشان قانونی نیست؟
در سنوات گذشته ما وارد میکردیم. مسؤولان ذیربط نامه میدادند که تجهیزات برای فروش نیست و متعلق به فدراسیون است. کالا ترخیص میشد. این دوره اما میگویند باید ثبت سفارش میکردید.
با چه کسانی صحبت کردید؟
ما را بین وزارت صمت و گمرک پاسکاری میکنند. آقای ارونقی معاون فنی گمرک میگوید کار ترخیص به عهده وزارت صمت است. خانم باقری معاون دفتر مقررات صادرات و واردات وزارت صمت هم میگوید کار گمرک است. حالا امروز هم با خانم باقری جلسه خواهیم داشت.
نقش وزارت ورزش چه بوده؟
کارهای اداری طی شده. یک سال و 6 ماه درگیر هستیم. آنها هم پیگیری کردهاند ولی به نتیجه نرسیدهایم.
در بعضی فدراسیونهای دیگر هم وضع همین است. با توجه به تغییر مقررات واردات، آنها با مشکلات تازهای روبهرو شدهاند. بعد از ناکامی تیراندازهای ایرانی در روز پنجم المپیک، این بار نوبت به خانم الهام هاشمی سرمربی تیمملی تفنگ رسید. او که از حذف ملیپوشان دلخور بود، حرفهای خود را اینطور آغاز کرد: «در تیراندازی امکانات حرف اول را میزند مانند تفنگ و تجهیزات ورزشکاران، بحث سلاح و ساچمه هم که مشخص است چقدر برای کار مهم است. هزینه کردیم و به مجارستان و کرواسی رفتیم و آنجا لوله سلاح سفارش دادیم تا تمرینات را دنبال کنیم. این همه هزینه شد تا خودمان آن را به تهران ببریم و تست کنیم تا بهترینها را انتخاب کنیم اما تا روزی که به توکیو آمدیم این اقلام در گمرک باقی مانده بود. این مشکلاتی است که ما با آن دست به گریبان هستیم و باید بگویم نه تنها تحریم خارجی بلکه تحریم داخلی هم هستیم. این همه هزینه و زحمت از دست رفت. لوله سلاح چرا باید در گمرک بماند؟»
البته گمرک اوایل امسال نسبت به اعتراضها و البته خواسته فدراسیونها واکنش نشان داد. مهرداد جمال ارونقی، معاون فنی گمرک درباره مشکل قایقرانها توضیح داد: «فدراسیون مربوطه در تاریخ ۲۷ بهمن درخواستی برای ترخیص قایقهای مذکور از گمرک قشم ارائه کرده بود. این درحالی است که در ابتدای اسفند ماه مدیر کل گمرک قشم اعلام کرده است که با وجود قبض انبار شدن قایقها، هیچ سابقهای در این خصوص در گمرک قشم موجود نیست! به این ترتیب نماینده فدراسیون تاکنون نسبت به اظهار کالای مورد نظر در اجرای مواد ۳۸ و ۳۹ قانون امور گمرکی اقدام ننموده و به گمرک مراجعه نکرده است.»
این از همان مشکلاتی است که مربوط به «ثبت سفارش» میشود و فعلا هیچ راه حلی برای رفع آن نیست.
چرا دولت کمک نکرد؟
آیا با هر مدالی که ورزشکاران ایرانی میگیرند، کشورمان به افتخار جهانی نمیرسد؟ مسؤولان برای ورزشکاران پیام قدردانی منتشر نمیکنند؟ طلای فروغی چه جوی در جامعه به وجود آورد؟ آیا دولت نمیتوانست با علم به اینکه امکانات ورزشی قرار است برای المپیک هزینه شود، در این مورد سختگیری به خرج ندهد؟ اظهارات متین بالسینی و خانم نازنین ملایی از نظر تمام اهالی ورزش، تلخ، ناگوار و عاملی برای زیر سوال رفتن وجهه کشورمان بود. ملایی بعد از صعود به نیمهنهایی مسابقات قایقرانی گفت: «شدت گرما زیاد است. بعد از مسابقه ورزشکاران دیگر جلیقه یخ به تن میکنند ولی مربیام حوله را خیس میکند و به من میدهد تا خنک شوم.» متین بالسینی هم دیروز از این گفت که چطور مخفیانه از امکانات برزیل استفاده کرده چون فدراسیون نتوانسته یک تشک مخصوص وارد کند. اظهاراتی که اگر به زبان انگلیسی ترجمه شود، در عرصه بینالمللی خوب نیست.
امروز، وقتی ورزشکاران روی سکو میروند و مدال میگیرند، همه شاد هستند. بر طبل شادانه میکوبند و از رایحه خوش مدالها لذت میبرند اما به وقت حمایت، معمولا خیلیها خواب هستند.
المپیک میدانی است برای نمایش بهترینها نه زشتیهای این چنینی.