ناهید کیانی: بازنده نبرد من و کیمیا «المپیک» بود
رقابت ناهید کیانی و کیمیا علیزاده یکی از اتفاقات جنجالی المپیک توکیو بود. حالا کمی بعد از آن جنجال، تکواندوکار ایرانی با انتشار پستی در اینستاگرام توضیحاتی در این زمینه داد. کیان در پست خود نوشت: «من ناهید هستم، دختری که سالهاست برای برافراشتن پرچم کشورم تلاش کردهام و روزهای زیادی از دوران ورزشیام با رژیم گرفتنهای سخت و طاقتفرسا گذشته (علیرغم میل خانوادهام که این را دشمن سلامتیام میدانستند)، سالهاست عدد ۲۰۲۰ در اکثر پسوردهای مورد نیازم جا خوش کرده بود تا فراموش نکنم که باید روزی خودم را درکجا ببینم. آنقدر دویدم، آنقدر جنگیدم تا شد، تا رسیدم به ۲۰۲۰ که حالا ۲۰۲۱ شده بود، رسیدم به جایی که باید تمام قدرتم را میفرستادم به پاهایم تا بتوانم با دستی قدرتمند پرچم ایرانم را بلند کنم، ایران همان تمدن چند هزار ساله که من دختری از آب و خاکش هستم، دختری از جنس مردم عادی همین آب و خاک، دختری که ورزش را انتخاب کرد با تمام سختیهایش، با تمام بایدها و نبایدهایش.»
او اضافه کرد: «من آموختهام که رسالت ورزش صلح است، خواندهام که جنگجهانی با تمام بزرگیاش یک روز برای برگزاری یک مسابقه فوتبال زانو زد و از حرکت ایستاد تا پرچم ورزش و صلح بلندتر از تمام پرچمهای جهان برافراشته شود. این بود قدرت ورزش در ذهن من. من نمیدانستم که روزی در بزرگترین آوردگاه زندگیم در نقطهای که سالها برای رسیدن به آن تلاش کرده بودم قرار است مقابل دوستی قرار بگیرم که بخشی از خاطرات دوران ورزشی من است. من چه باید میکردم؟ سیاست در مقابلمان قد علم کرده بود، نمیدانم چه بر سر جهان آمده که زور ورزش به سیاست نرسید و پرچم المپیک تنها به نمادی بیتوجه تبدیل شده که شعار صلح سر میدهد. تمام این چند روز زندگیام با بهت گذشت....»
کیانی حرفهای خود را اینطور تمام کرد: «مردم سرزمینم! من از جنس خود شما هستم، از جنس مردم عادی، از جنس دردهای حقیقی، ببخشید اگر نتوانستم تمام خود باشم، نتوانستم در میان درد بیآبی، درد خشکسالی شادی کوچکی به شما هدیه بدهم، ببخشید اگر رویارویی من با هموطنم دل شما را آزرد، بازنده حقیقی بازی من و کیمیا «المپیک» بود، آری المپیک رویدادی که تمامی بزرگیاش به فریاد صلحش است، المپیک ۲۰۲۱ با تمام خوب و بدش تمام میشود و من میمانم و المپیک که بزرگیاش در ذهنیتم افول کرده است «المپیک کرونا زده بدون صلح».
او اضافه کرد: «من آموختهام که رسالت ورزش صلح است، خواندهام که جنگجهانی با تمام بزرگیاش یک روز برای برگزاری یک مسابقه فوتبال زانو زد و از حرکت ایستاد تا پرچم ورزش و صلح بلندتر از تمام پرچمهای جهان برافراشته شود. این بود قدرت ورزش در ذهن من. من نمیدانستم که روزی در بزرگترین آوردگاه زندگیم در نقطهای که سالها برای رسیدن به آن تلاش کرده بودم قرار است مقابل دوستی قرار بگیرم که بخشی از خاطرات دوران ورزشی من است. من چه باید میکردم؟ سیاست در مقابلمان قد علم کرده بود، نمیدانم چه بر سر جهان آمده که زور ورزش به سیاست نرسید و پرچم المپیک تنها به نمادی بیتوجه تبدیل شده که شعار صلح سر میدهد. تمام این چند روز زندگیام با بهت گذشت....»
کیانی حرفهای خود را اینطور تمام کرد: «مردم سرزمینم! من از جنس خود شما هستم، از جنس مردم عادی، از جنس دردهای حقیقی، ببخشید اگر نتوانستم تمام خود باشم، نتوانستم در میان درد بیآبی، درد خشکسالی شادی کوچکی به شما هدیه بدهم، ببخشید اگر رویارویی من با هموطنم دل شما را آزرد، بازنده حقیقی بازی من و کیمیا «المپیک» بود، آری المپیک رویدادی که تمامی بزرگیاش به فریاد صلحش است، المپیک ۲۰۲۱ با تمام خوب و بدش تمام میشود و من میمانم و المپیک که بزرگیاش در ذهنیتم افول کرده است «المپیک کرونا زده بدون صلح».