پیشنهاد بازیگری برای تلویزیون اغلب کم و زیاد وجود داشته اما پیشنهادی را قبول می‌کنم که به دلم بچسبد چون اگر اساس را به تجربه‌گرایی بگذاریم من تجربه‌هایم را در تلویزیون کرده‌ام و اکنون در موقعیتی هستم که باید انتقال‌دهنده تجربیات به جوانان باشم پس چه بهتر که سراغ سریال‌هایی بروم که آن‌قدر قابل اعتنا باشند که به‌عنوان نمونه‌ای از درام درست بتوانم آنها را به جوانان هنرجو معرفی کنم.
​​​​​​​درباره کیفیت فیلمنامه‌ها هم چندان تغییری حادث نشده؛ اغلب با کلی پیشنهاد متوسط روبه‌روییم و معدودی پیشنهاد خوب! پیشنهادها نامناسب هم تا دل‌تان بخواهد هست ولی به هر حال زیربار چنین پیشنهادهایی نمی‌روم. این‌که چرا نباید در فیلمنامه‌نویسی به رشد لازم برسیم به چند عامل بستگی دارد و از همه مهم‌تر عدم استفاده از فیلمنامه‌نویسان توانمند است. اگر فیلمنامه‌نویسی را در ادوار مختلف جدی می‌گرفتیم و از نیروهایی که خود را نشان داده بودند حمایت لازم می‌شد و آنها را در مسیر درست قرار می‌دادیم قطعا این‌طور نبود که نویسنده‌ای بیاید و با یکی دو کار گل‌کند ولی چون می‌بیند فیلمنامه‌نویسی آینده مالی و معنوی لازم را ندارد قیدش را بزند و جذب کارهای دیگر شود. در کنار جدی گرفتن تربیت و حمایت از فیلمنامه‌نویسان توانا باید ارتباط میان ادبیات و تلویزیون را بیشتر کنیم. هرچقدر که ارتباط میان ادبیات و هنرهای نمایشی بیشتر شود سودش را هر دو طرف می‌بینند.  این همه شعار می‌دهیم درباره حمایت از اقتباس داستان‌ها و رمان‌های جذاب پس چرا در مرحله عملیاتی لنگ می‌زنیم؟ به نظر می‌رسد عزمی جدی برای این تعامل مورد نیاز است و باید کاری کرد که هم بزرگان ادبیات و هم بزرگان تلویزیون در این زمینه به یک تفاهم جدی برسند.  اگر روند اقتباس از آثار ادبی به‌طور جدی اجرایی شود هم سود اقتصادی لازم برای اهالی ادب خواهد داشت و هم تهیه‌کنندگان تلویزیون خیلی زودتر به نتیجه لازم از کار خود می‌رسند. در سایه اقتباس‌های به‌دردبخور از داستان‌های ماندگار فارسی است که هم می‌توان ادبیات را احیا کرد و هم سطح کیفی سریال‌های تلویزیونی را بالا برد. درنظر بگیرید که در نهایت و با ارتقای سطح فیلمنامه‌هاست که می‌توان کلیت سریال‌ها را ارتقا داد.