بر این اساس در دنیا بازی‌های رایانه ای از رده‌بندی سنی برخوردار است و هر بازی برای هر کودکی با هر سنی متناسب نیست. در کشور ما هم این رده‌بندی وجود دارد اما نکته مهم اینجاست که اغلب والدین از این رده‌بندی‌ها آگاه نیستند و از سوی دیگر حضور بدون ضابطه کودکان و نوجوانان در فضای مجازی و شبکه اجتماعی موجب شده تا والدین نتوانند نظارتی بر رژیم دیجیتال فرزندان خود داشته باشند و آنها هر بازی‌ای را بدون توجه به آن که آیا برای سن‌شان مناسب است یا خیر از مایکت‌ها و سایت‌ها دانلود و استفاده می‌کنند.
ساعت‌ها حضور در فضای مجازی و بازی‌های آنلاین علاوه بر آن که می‌تواند به واسطه نشستن طولانی‌مدت و خمیدگی موجب بروز آسیب‌های جسمی در کودک و نوجوان شود، می‌تواند آسیب‌های روحی و روانی متعددی را بر روح و روان آنها موجب شود.  گیمرها در اغلب بازی‌های رایانه‌ای برای عبور از هر مرحله باید خشونت و بی‌قانونی بیشتری انجام دهند.  ترور، ضرب و شتم و کشتار و تخریب جزء جدانشدنی اغلب این بازی‌هاست و استفاده مداوم از آنها می‌تواند موجب تسری روحیه خشونت و قانون‌شکنی در کودک و نوجوان و گاهی وقت‌ها هیجان و وحشت بالای این بازی‌ها با آسیب‌های روانی جدی برای کودک و نوجوان همراه است.
 خشونت بالای اغلب این بازی‌ها می‌تواند موجب انتقال روحیه خشن به کودک و نوجوان شود و این زیست مجازی در دنیای بازی‌های رایانه‌ای و اثرپذیری از رفتارهای خشن و هیجانی این بازی‌ها موجب می‌شود تا این خشونت و قانون‌شکنی را به زیست حقیقی خود تسری دهند. پس اگر دوز خشونت اجتماعی در کشور بالا رفته، بخشی از ماجرا را باید در رفتار گیمی جوان و نوجوان‌مان و رژیم دیجیتال آنها ریشه‌یابی کنیم.

مهدی نیک‌ضمیر - گروه جامعه