با این حال، گاهی اوقات موقعیت‌هایی وجود دارد که در آن والدین غمگین می‌شوند و از خود می‌پرسند آیا این رفتار فرزندم واقعاً طبیعی است؟ حالا باید چکار کنم؟بهترین کار در اولین لحظه‌ای که این سؤال را از خود می‌پرسید، یک تنفس عمیق است تا زمان داشته باشید در مورد آن رفتار کودک فکر کنید. به‌خصوص در مورد بچه‌های بزرگ‌تر باید در نظر بگیرید چقدر انرژی می‌خواهید برای دعواهای خاص استفاده کنید. هیچ‌کس خواهان بحث‌های بی‌پایانی نیست که در آنها فقط دایره‌ای بچرخید. 
اگر مدام رویکردهای بزرگ فرزندپروری خود را ضعیف کنید، خواهید دید آن‌طور که باید کار نمی‌کنند، زیرا فرزندان شما در مورد درخواست‌های خاص، کمتر شما را جدی می‌گیرند.
سعی کنید در مورد فرزندتان پیام‌ها روشن، محدودیت‌ها و حتی تشویق‌ها و تنبیه‌ها، روشن و صریح باشد. این بدون عشق نیست، اما به فرزندان شما کمک می‌کند جهت یابند.
به یاد داشته باشید اولین الگوی بچه‌ها در زندگی، پدر و مادرشان هستند چه بخواهید، چه نخواهید. فرزندان شما، رفتار خود را از شما کپی می‌کنند. پس از فرزندتان کاری را نخواهید که خودتان نمی‌توانید آن را انجام دهید. فرزندان شما همیشه باید احساس کنند نگرانی‌ها و نیاز‌های آنها را جدی می‌گیرید. این امر به‌ویژه برای کودکان بزرگ‌تر و نوجوانان صادق است.رفتارهای خوب فرزندتان را تقویت و از راه تشویق تلاش کنید این رفتارها در کودک شما پایدار شود. اگر کودک‌تان کاری انجام می‌دهد که خوشایند شما نیست، نفس بکشید، یک لیوان آب بنوشید و سپس به موقعیت قبل برگردید. این به شما کمک می‌کند راه‌حل‌های بهتری پیدا کنید.ارتباط‌تان را با کودک قطع نکنید. با او در تماس باشید، در مورد احساسات صحبت کنید و با سکوت تنبیه نکنید. وقتی احساس می‌کنید خسته هستید، این نشانه قدرت است که بگویید به کمک نیاز دارید، چه از طرف دوستان یا یک فرد حرفه‌ای مثل روان‌شناس.