بیاعتنایی بیمهها و وزارت بهداشت به بیماران سوخته
زخم سوختگی در حسرت مرهم بیمه
اینها نه حتی یک تخت استاندارد دارند، نه چتری از جنس بیمه و نه حتی پول که بتوانند خودشان دردشان را چاره کنند. اینها چیزهای دیگری هم ندارند مثلا یک روز درتقویم به نامشان یا یک تریبون که صدایشان را به جایی برسانند.
متخصصان میگویند اینها فراموش شدهاند چون درایران کسی(مسئولان) اصلا باسوختگی کاری نداردوعزم نمیشود تا برنامهای مدون یا سیاستی کلان تدارک دیده شود. بیماران سوخته گویا همان لحظه که دچار حادثه میشوند از یادها میروند و با کلکسیونی از رنجها و عوارض بیماری تنها میمانند. سوختگی به همین علت اتفاقی هولناک در کشورمان است که میتواند بهراحتی سقف زندگی را بر سر آسیب دیدهها و آدمهای پیرامونیشان آوار کند.
خدا میداند که این حرفها چند سال است زده میشود ولی فقط مانند بومرنگ بدون این که نتیجهای داشته باشد، باز به نقطه اول برمیگردد. سوختگی را بیماری فقرا مینامند، زیرا عمدتا فقرا هستند که به سبب استفاده از وسایل ناایمن یا زندگی در شرایط نهچندان مطلوب، بیشتر از دیگران میسوزند اما بد ماجرا این است که اینها نهفقط یک بار که تا آخر عمر بارها میسوزند، چون سوختگی در کشوری که به گفته رئیس انجمن حمایت از بیماران سوخته، کسی آن را گردن نمیگیرد، سوختنی مادامالعمر است.
بیمهها پا پس کشیدهاند
هیچکدام از بیمارستانهای تامین اجتماعی بهعنوان سازمان بیمهگری که بیشترین بیمه شده در کشور را دارد، بخش سوختگی ندارند. بیمارستانهای خصوصی نیز که کاملا خودشان را کنار کشیدهاند. در نتیجه یک ایران مانده که به گفته دکتر فاطمی، فقط 35بخش سوختگی دارد که 1350تخت را در خود جای دادهاند و فقط 150مورد آنها تخت ویژه سوختگی است. البته براساس برنامه دوم توسعه باید10درصد تختهای بیمارستانی کشور به بیماران سوختگی اختصاص مییافت که وضع فعلی بهخوبی ثابت میکند سیستم درمانی کشور تا چه اندازه از برنامه عقب است. در این وانفسای بیپناهی، بیمارانی که دچار سوختگی شدهاند و از قضا عمدتا وضع مالی خوبی هم ندارند با بد اخمی بیمهها نیز روبهرو هستند؛ بیمارانی که به گفته رئیس بیمارستان فوق تخصصی جراحی پلاستیک ۱۵خرداد «فقط میخواهند نازیبا نباشند.»
آتش یا جریان الکتریسیته فقط جسم مردم را نمیسوزاند بلکه زخمهای عمیقی در روان افراد نیز باقی میگذارد که البته این زخمها اصلا دیده نمیشود، آن هم در حالی که زخمهای عیان بر صورت و تن بیماران نادیده گرفته میشود. دکتر مسعود یاوری، البته میگوید: «خوشبختانه درمان سوختگی حاد، پوشش بیمهای دارد، هرچند تعرفههای آن مناسب نیست» ولی بعد از این مرحله، یعنی خلاصی از نازیباییهای تحمیلی سوختگی است که به گفته وی محل چالش است. او به ایسنا میگوید: «چالش بیماران مزمن سوختگی زمانی است که بخواهند جراحی پلاستیک ترمیمی انجام دهند. بیمهها انجام اعمال جراحی پلاستیک را جزو خدمات زیبایی محسوب میکنند و برای آن پوشش بیمهای قائل نمیشوند، حال آن که فردی که دچار سوختگیشده بهدلیل تغییر شدید بافت وصورت از لحاظ روانی تحتفشار است وباانجام جراحیهای پلاستیک فقط میخواهدچهرهایعادیداشته باشد.»
اینجاست که باگهای بیمهای و برنامهریزی درحوزه سوختگی نمایان میشود، زیرا در این سیستم میان جراحی زیبایی و ترمیمی که دو دنیای متفاوت دارند، تفاوتی قائل نشدهاند. این معضل زمانی بهتر درک میشود که بدانیم میانگین هزینه بستری یک بیمار سوختگی به نرخ امروز ۴۰۰میلیون تومان است و اگر بیمهها و سیستم درمانی پا پس بکشند، بیماران زیر آوار سنگین هزینهها از بین میروند.
در حسرت تخت استاندارد
از ابتدای فروردین امسال تا پایان تیرماه فقط در استان تهران ۱۰۸نفر بهدلیل سوختگی جانشان را از دست دادهاند. این درحالی است که طبق آمار وزارت بهداشت هر سال بهطور میانگین300 تا 400 هزار نفر در کشورمان با درجات مختلفی از سوختگی به مراکز درمانی مراجعه میکنند. این اعداد درشت میطلبد که بیمارستانها همواره آماده باش بوده و تختهای ویژهشان برای رسیدگی به بیماران سوخته مهیا باشد. اما این اتفاق سالهاست که در کشورمان رخ نداده و حالا دکتر محمدجواد فاطمی، رئیس انجمن حمایت از بیماران سوختگی مجبور است بار دیگر صحبت سالهای اخیرش را تکرار کند: «متاسفانه یک تخت استاندارد سوختگی در کشور نداریم و درمان سوختگی اولویت وزارت بهداشت نیست. درایران کسی باسوختگی کاری نداردوهیچ برنامهریزی مدون و سیاستگذاری کلان برای سوختگی وجود ندارد. هیچ بیمارستان خصوصی هم بخش سوختگی ندارد، چون درآمدی برایشان ندارد، تنها دانشگاه علوم پزشکی کشور(ایران) هم که دو بیمارستان سوختگی دارد در آنها حتی یک تخت استاندارد یافت نمیشود.» فاطمی میگوید این معضلی است که متخصصانی مثل او«هرسال دربارهاش فریاد میزنند» اما این صدا به جایی نمیرسد. نتیجه این گوشهای سنگین اما دلخراش است که علیاکبر جنگجو، رئیس بیمارستان امامموسیکاظم(ع) در قالب آمار آن را شرح میدهد: «مرگومیر در میان کسانی که به سوختگی مبتلا میشوند در جهان بهطور متوسط 2.9نفر به ازای هر ۱۰۰هزارنفر است اما درکشور ما3.8نفر است که باعثشده سوختگی به هشتمینعامل مرگومیر ایرانیان تبدیل شود.»
مریم خباز - گروه جامعهخدا میداند که این حرفها چند سال است زده میشود ولی فقط مانند بومرنگ بدون این که نتیجهای داشته باشد، باز به نقطه اول برمیگردد. سوختگی را بیماری فقرا مینامند، زیرا عمدتا فقرا هستند که به سبب استفاده از وسایل ناایمن یا زندگی در شرایط نهچندان مطلوب، بیشتر از دیگران میسوزند اما بد ماجرا این است که اینها نهفقط یک بار که تا آخر عمر بارها میسوزند، چون سوختگی در کشوری که به گفته رئیس انجمن حمایت از بیماران سوخته، کسی آن را گردن نمیگیرد، سوختنی مادامالعمر است.
بیمهها پا پس کشیدهاند
هیچکدام از بیمارستانهای تامین اجتماعی بهعنوان سازمان بیمهگری که بیشترین بیمه شده در کشور را دارد، بخش سوختگی ندارند. بیمارستانهای خصوصی نیز که کاملا خودشان را کنار کشیدهاند. در نتیجه یک ایران مانده که به گفته دکتر فاطمی، فقط 35بخش سوختگی دارد که 1350تخت را در خود جای دادهاند و فقط 150مورد آنها تخت ویژه سوختگی است. البته براساس برنامه دوم توسعه باید10درصد تختهای بیمارستانی کشور به بیماران سوختگی اختصاص مییافت که وضع فعلی بهخوبی ثابت میکند سیستم درمانی کشور تا چه اندازه از برنامه عقب است. در این وانفسای بیپناهی، بیمارانی که دچار سوختگی شدهاند و از قضا عمدتا وضع مالی خوبی هم ندارند با بد اخمی بیمهها نیز روبهرو هستند؛ بیمارانی که به گفته رئیس بیمارستان فوق تخصصی جراحی پلاستیک ۱۵خرداد «فقط میخواهند نازیبا نباشند.»
آتش یا جریان الکتریسیته فقط جسم مردم را نمیسوزاند بلکه زخمهای عمیقی در روان افراد نیز باقی میگذارد که البته این زخمها اصلا دیده نمیشود، آن هم در حالی که زخمهای عیان بر صورت و تن بیماران نادیده گرفته میشود. دکتر مسعود یاوری، البته میگوید: «خوشبختانه درمان سوختگی حاد، پوشش بیمهای دارد، هرچند تعرفههای آن مناسب نیست» ولی بعد از این مرحله، یعنی خلاصی از نازیباییهای تحمیلی سوختگی است که به گفته وی محل چالش است. او به ایسنا میگوید: «چالش بیماران مزمن سوختگی زمانی است که بخواهند جراحی پلاستیک ترمیمی انجام دهند. بیمهها انجام اعمال جراحی پلاستیک را جزو خدمات زیبایی محسوب میکنند و برای آن پوشش بیمهای قائل نمیشوند، حال آن که فردی که دچار سوختگیشده بهدلیل تغییر شدید بافت وصورت از لحاظ روانی تحتفشار است وباانجام جراحیهای پلاستیک فقط میخواهدچهرهایعادیداشته باشد.»
اینجاست که باگهای بیمهای و برنامهریزی درحوزه سوختگی نمایان میشود، زیرا در این سیستم میان جراحی زیبایی و ترمیمی که دو دنیای متفاوت دارند، تفاوتی قائل نشدهاند. این معضل زمانی بهتر درک میشود که بدانیم میانگین هزینه بستری یک بیمار سوختگی به نرخ امروز ۴۰۰میلیون تومان است و اگر بیمهها و سیستم درمانی پا پس بکشند، بیماران زیر آوار سنگین هزینهها از بین میروند.
در حسرت تخت استاندارد
از ابتدای فروردین امسال تا پایان تیرماه فقط در استان تهران ۱۰۸نفر بهدلیل سوختگی جانشان را از دست دادهاند. این درحالی است که طبق آمار وزارت بهداشت هر سال بهطور میانگین300 تا 400 هزار نفر در کشورمان با درجات مختلفی از سوختگی به مراکز درمانی مراجعه میکنند. این اعداد درشت میطلبد که بیمارستانها همواره آماده باش بوده و تختهای ویژهشان برای رسیدگی به بیماران سوخته مهیا باشد. اما این اتفاق سالهاست که در کشورمان رخ نداده و حالا دکتر محمدجواد فاطمی، رئیس انجمن حمایت از بیماران سوختگی مجبور است بار دیگر صحبت سالهای اخیرش را تکرار کند: «متاسفانه یک تخت استاندارد سوختگی در کشور نداریم و درمان سوختگی اولویت وزارت بهداشت نیست. درایران کسی باسوختگی کاری نداردوهیچ برنامهریزی مدون و سیاستگذاری کلان برای سوختگی وجود ندارد. هیچ بیمارستان خصوصی هم بخش سوختگی ندارد، چون درآمدی برایشان ندارد، تنها دانشگاه علوم پزشکی کشور(ایران) هم که دو بیمارستان سوختگی دارد در آنها حتی یک تخت استاندارد یافت نمیشود.» فاطمی میگوید این معضلی است که متخصصانی مثل او«هرسال دربارهاش فریاد میزنند» اما این صدا به جایی نمیرسد. نتیجه این گوشهای سنگین اما دلخراش است که علیاکبر جنگجو، رئیس بیمارستان امامموسیکاظم(ع) در قالب آمار آن را شرح میدهد: «مرگومیر در میان کسانی که به سوختگی مبتلا میشوند در جهان بهطور متوسط 2.9نفر به ازای هر ۱۰۰هزارنفر است اما درکشور ما3.8نفر است که باعثشده سوختگی به هشتمینعامل مرگومیر ایرانیان تبدیل شود.»
تیتر خبرها
-
تعرض به واقعیت، مستند و مستندساز
-
آمریکا، مسئول ناامنی در دریای سرخ
-
شب پرمخاطب رسانهملی
-
هشدار؛ عبور از خط قرمز ایران
-
راهگشایی اقتصادی در گلستان
-
«جامجم» از جزئیات سفر استانی رئیسجمهور گزارش میدهد
-
سفره کارگران، منتظر تصمیم دولت
-
دریای سرخ، قبر آرزوهای بایدن
-
روایت مقاومت در سینماحقیقت
-
زخم سوختگی در حسرت مرهم بیمه
-
اسرائیل؛ بازنده مطلق جنگ رسانه
-
چالشممیزی