آن‌قدر که وقت خرید هم دست روی اجناس خارجی بگذاریم تا محصولات تولیدی داخل کشور خودمان. البته که آن‌قدر نمی‌خواهیم چشم‌مان را بر واقعیت ببندیم و منکر کیفیت برخی از محصولات خارجی نسبت به تولیدات داخل شویم اما این‌که بخواهیم به خرید و داشتن‌شان فخر بورزیم و آنها را برتر از داخلی‌ها بدانیم، یعنی یک جای کار می‌لنگد؛ یعنی خودمان را، کشورمان را، داشته‌‎‎ها و ارزش‌های‌مان را باور نداریم و هر آنچه که از خارج از این کشور برآمده، برای‌مان ارجحیت دارد. این مثال ساده را حالا به داشته‌های طبیعی‌مان، به آداب و رسوم‌مان، به جاذبه‌های توریستی، به غذاهای‌مان و حتی دلخوشی‌های‌مان هم بسط بدهیم؛ آن‌وقت است که چشم‌مان را بر سفرهای چندین و چند روزه‌مان به نقاط مختلف کشور در روزهای تعطیل و بین‌التعطیلین ببندیم و دل‌مان لک بزند برای یک شب‌نشینی مردمان کشورهای خارجی در میدان اصلی شهر،همین نشان می‌دهد که مازندگی کردن‌هایمان را دست‌کم گرفته‌ایم و بلد نیستیم از از خوشی‌هایمان، داشته‌هایمان و آنچه در مشت‌مان است لذت ببریم و به‌عنوان زندگی، جرعه‌جرعه مزه‌اش کنیم. انگار یادمان رفته است که ما فقط همین یک‌بار زندگی می‌کنیم و وقت کافی برای همیشه غر زدن و همیشه گله‌مند بودن و دیدن فقط کم‌و‌کاستی‌ها نداریم. شاید بهتر است کمی بیشتر زندگی کنیم و کمی کمتر، حسرت بخوریم.

نگار علیزاده | گروه جامعه