شاه قاجار برای سفیر بریتانیا در تهران که نظامیان کشورش  روی جزایر خلیج‌فارس و خاصه جزیره‌بوموسی پرچم افراشته  بودند، نوشت این جزایر متعلق به ایران است و این را نقشه‌های قدیمی و بومی‌های این جزایر گواهی می‌دهند. بریتانیا جواب مخالف فرستاد که اینجا برای ایران نیست و ما حضور نظامی خواهیم داشت. این نامه‌نگاری‌ها چندبار بین دربار قاجاری ایران و سفارت و دولت بریتانیا رد و بدل شد تا این که بریتانیا در آخرین نامه‌ای که شاه ایران جوابی برای آن نداشت، نوشت اصلا این‌طور بگیریم که این جزایر مال شما، شما که توان حفاظت از آن را ندارید! در نامه آمده‌بود که برخی کرانه‌های خلیج‌فارس پر است از دزدان‌دریایی مسلح و از طرفی کشورهای مختلف به این گذرگاه آبی نظر نظامی دارند، اگر ما از این جزایر دست برداریم شما نمی‌توانید از آن در برابر دیگر تجاوزها محافظت کنید.
این ادعای انگلیسی‌ها حتی تا زمان محمدرضا پهلوی هم به همین قوت باقی مانده ‌بود. پهلوی دوم که همه زورش را زده‌بود ارتشی قدرتمند بسازد، به انگلیسی‌ها گفت، زمان ناصرالدین شاه قاجار ایران را به دلیل نداشتن توان دریایی از سلطه بر جزایر سه‌گانه بازداشته‌اید، حالا که ما نیروی‌دریایی داریم تکلیف چیست؟ اما باز هم انگلیسی‌ها نیروی‌دریایی ایران را ضعیف‌تر از آن دانستند که بتواند نظم خلیج‌فارس را حفظ کند.  بحث طولانی است که پس از آن چه شد و دست آخر چگونه جزایر سه‌گانه به‌دست ایران افتاد اما نکته‌ای که جالب توجه است حضور پر قدرت‌نظامی امروز در این مناطق است. زمانی که پهلوی از انگلیسی‌ها خواست نیروی دریایی‌اش در این جزایر باشند، غرب از نظر نظامی هوای او را داشت، تا حدی که آمریکا و انگلیس برای بقای او در مرداد ۳۲ در خیابان‌های تهران تانک راه انداخته‌بودند. این یعنی خطر نظامی چندانی در خلیج‌فارس وجود نداشت اما حالا با وجود اشرار و اخلالگران دریایی، نیروهای‌آمریکایی و دیگر نیروهای‌غربی که هر چند وقت یک‌بار در خلیج‌فارس عرض‌اندام می‌کنند و هزارجور خطر نظامی و امنیتی دیگر، این جزایر سه‌گانه در دست قاطع نیروی‌دریایی سپاه‌پاسداران انقلاب‌اسلامی است. همین تسلط نیروی‌دریایی‌سپاه بر مهم‌ترین جزیره استراتژیک خلیج‌فارس، جزیره‌بوموسی، که هنوز چشم رقبای نظامی ایران به آن است، نشان از اقتدار نظامی این روزها دارد.  حالا که در آستانه روز پاسدار قرار داریم و من این کلمات را از دل جزیره‌بوموسی برای روزنامه جام‌جم می‌نویسم، لازم دیدم از مخاطبان روزنامه بخواهم روی نقشه یک بار دیگر به موقعیت نظامی ایران در خلیج‌فارس نگاهی بیندازند تا در آرامشی که آب توی دل‌شان تکان نخورد، به بازوی پر قدرت برادران هموطن‌شان افتخار کنند.