کودک سرطانی مژه‌هایش را با دو سر انگشت‌هایش گرفت و از دوستش پرسید:«چپ یا راست؟» دوستش که روی تخت کناری نشسته‌بود و مویی روی سرش نداشت که بشود با آن دختر یا پسر بودنش را تشخیص داد، کمی فکر کرد و گفت:«چپ!» کودک دو دستش را از روی مژه‌ها پایین آورد و باز کرد و نگاه‌شان کرد. روی دست راستش یک تار مژه چسبیده بود: «باختی! راست بود!» این بازی تا روزی که مژه‌های کودک هم مثل هم‌اتاقی تا آخرین تار بریزد ادامه داشت.
مساله این است که مرحله بعد از عادی‌شدن بحران برای ما این است که آن را به بازی بگیریم. مثلا یک روز دو نفری از در خانه بیرون بزنیم و شرط ببندیم بر سر این که امروز تابلوی شاخص آلودگی هوا «پرخطر» را نشان می‌دهد یا «ناسالم».
عکاسی که این عکس برگزیده بخش محیط‌زیست مسابقه ورلدپرس فوتو را گرفته، در شرح عکس خودش نوشته: «بازی شیر دریایی با ماسک، در مونتری کالیفرنیا»
این که شیر دریایی مفهوم ماسک را نداند و اصلا سرش را از آب بیرون نیاورده‌باشد که در جریان ماجرا قرار بگیرد که دو سال است چه بر سر زمین و آدم‌ها آمده، مساله‌ای عادی است. این که یک ماسک رها شده در دریا برای شیر دریایی جذاب باشد و او را به بازی بگیرد بدون این که فکر کند آدمی که این ماسک را رها کرده چقدر جنایتکار است هم مساله‌ای عادی است. اما پیامی که این عکس شاید بتواند برای ما داشته باشد این است که ما هم شاید در مرحله بعدی این بحران به بازی با صورت مساله برسیم.