از ابتدای سال ۹۰ راهپیمایی اربعین بعد از گذشت سال‌ها از این سنت حسینی، توجه جهانیان را به خود جلب کرد؛ پدیده‌ای که با پیوستن شیعیان کشورهای همسایه و کشورهای غربی و اروپایی به رویدادی بین‌المللی تبدیل شد، پدیده‌ای که پایه و اساس آن
مردم بودند.
یکی از برکات مراسم اربعین حسینی این است. ایرانی که هشت سال در مقابل دیکتاتور عراق و صدام به دفاع از خود پرداخته و تعداد زیادی از فرزندان خود را از دست داده و چند دهه عزاداری برای امام حسین(ع) و راهپیمایی اربعین حسینی در کشور عراق ممنوع بود. حالا در زمان شرکت در مراسم اربعین حسینی از لحظه ورود به خاک عراق با میزبانی سخاوتمندانه عراقی‌ها مواجه می‌شوند و این باعث شد مردم ایران در مقابل استقبال و پذیرایی بی‌نظیر مردم حضوری خودجوش داشته باشند و جریان‌های سیاسی در دو کشور در راستای این رویداد عظیم جهانی اربعین قرار گیرد.
حال سوال این است آیا دیپلماسی سیاسی دو کشور این رویداد و همبستگی بین‌المللی شیعی را رقم زده یا دیپلماسی عمومی و مردمی؟
حضور ویژه مردم ایران و دیگر کشورها در پیاده‌روی اربعین باعث افزایش توان و ظرفیت‌ حوزه‌های سیاسی و فرهنگی شده که به موجب آن در مراسم پیاده‌روی اربعین هر ساله شاهد حضور خیل عظیم و میلیونی و چشمگیر مردم و عاشقان حسینی از هر رنگ، نژاد و مذهب از بیش از 60 کشور جهان هستیم...حب الحسین یجمعنا...
با ارادتی که مردم به سید و سالار شهیدان امام حسین(ع) دارند با پای پیاده و چشمانی اشکبار سختی مسیر را طی می‌کنند و با کاروان بازماندگان واقعه عاشورا به فرماندهی حضرت زینب(س) تا کربلا همراهی می‌کنند و مردم عراق همه بضاعت‌شان را برای اربعین به میدان می‌آورند.
پیاده‌روی اربعین رویدادی است که توسط مردم و بدون دخالت دولت‌ها احیا شد و باید مردمی بماند بهتر است پس از گذشت چند سال از اربعین کارهای مردمی در اختیار مردم باشد و دولت‌ها فقط زیرساخت‌ها و امکانات را برای حضور مردم در اربعین حسینی فراهم کنند.