یكی از نیازهای بشر كه در روابط انسانی تامین می‌شود، نیاز به «محبت» است. برای همین هم انتظار می‌رود با ترویج مهربانی اجتماعی، احساس پویایی و
سر زندگی را در جامعه ترویج دهیم و همبستگی میان مردم را بیشتر كرده تا تعلق اجتماعی و نشاط اجتماعی را در جامعه نهادینه كنیم. فراموش نكنیم كه هیچ‌كدام از ما انسان‌ها، بی‌نیاز از محبت نیستیم و آثار آن در زندگی بسیار محسوس خواهد بود. بی‌دلیل نیست كه مولوی محبت را عاملی برای تبدیل شدن خار به گل، سركه به مل، سنگ به روغن، آهن به موم و قهر به رحمت می‌داند و حتی می‌گوید: «از محبت مرده، زنده می‌شود/ از محبت شاه بنده می‌شود». معتقدم محبت كردن به دیگران دوستی‌ها را هم در جامعه افزایش می‌دهد و احساس تنهایی اجتماعی كه امروزه یكی از نگرانی‌های جدی محسوب می‌شود كمتر خواهد شد و مهربانی اجتماعی می‌تواند جایگزین تنهایی اجتماعی شود، البته اگر بخواهیم. نكته‌ای كه همیشه به آن تاكید می‌كنم این است كه محبت روی دشمنان ما هم می‌تواند تاثیر مثبت داشته باشد. ترویج مهربانی اجتماعی موجب خواهد شد در درون خانواده هم افراد از محبت هم سیراب شوند و تشنه محبت از خانه خارج نشوند كه در غیر این صورت احتمال این كه انسجام خانواده و كیفیت روابط‌شان را تحت‌الشعاع خود قرار دهد، افزایش پیدا می‌كند. در واقع محبت، وفاداری و گذشت را هم به دنبال خواهد داشت؛ بخشی از طلاق‌ها و خشونت‌های خانوادگی به دلیل نبود محبت بین افراد خانواده است. فراموش نكنیم كه فقر محبت، نظام خانوادگی را متلاشی می‌كند حتی می‌توان گفت محبت درون خانواده می‌تواند تحمل مشكلات و ناملایمات بیرون از خانه را آسان‌تر كند.
پس برای تقویت ثبات خانوادگی، محبت بین خودمان را افزایش دهیم. همین موضوع در روابط اجتماعی خارج از خانه هم مصداق پیدا می‌كند؛ افرادی كه به جای تنفر و كینه بذر محبت نزد مردم، همكاران، همسایه‌ها و... می‌كارند، جایگاه خوبی خواهند داشت.
ضمن این كه ترویج مهربانی اجتماعی فقط روی كسانی كه به آنها محبت می‌شود تاثیر نخواهد گذاشت، بلكه كسانی كه خود مروج مهربانی و محبت بین مردم هستند هم از تاثیرات مثبت آن از جمله رضایت از زندگی، نشاط و شادابی بیشتر و داشتن سبك حمایتی بیشتر و قوی‌تر هم بهره‌مند خواهند شد؛ آن‌قدر كه خواجه‌نصیرالدین طوسی، محبت را از عدالت هم بالاتر می‌داند و معتقد است عدالت، وحدت معنوی در بین‌ قوا و محبت، وحدت طبیعی ایجاد ‌می‌كند.