منطقه تخت سرتشتك را وقتی دیدم كه هنوز سبز بود و هنوز یكدست و سالم. متاسفانه درست یك هفته پس از سفر من به این منطقه، عكس‌هایی از آنجا به دستم رسید كه شباهتی به آنچه دیده بودم نداشت‌. نه از آن سبزی خبری بود و نه از آن زیبایی‌. تنها چیزی كه دیده می‌شد، رد لاستیك‌های ماشین‌های آفرود بود كه از شرق به غرب و از شمال به جنوب و به صورت قطری و طولی تن زمین را زخمی كرده بودند.
گویا عزیزان نخواسته بودند بین هیچ نقطه‌ای فرق بگذارند و تمام تلاششان را برای نابودی آن زیبایی به كار بسته بودند. همان‌طور كه نوشتم ما برای ورود به منطقه از ماشین پیاده شدیم و باقی مسیر را پیاده طی كردیم تا كمترین آسیب را به طبیعت
داشته باشیم.
اما هستند عده‌ای كه لذت را در آسیب زدن به طبیعت می‌دانند و هنوز الفبای سفر مسؤولانه را یاد نگرفته‌اند.
یادمان باشد ما در برابر طبیعت مسؤولیم. یادمان باشد در سفرهایمان به طبیعت تنها چیزی كه به جا می‌گذاریم رد پایمان باشد و تنها چیزی كه به یادگار برمی‌داریم
عكس‌هایمان.
این یعنی نه تنها با ماشین آفرود تن زمین را زخم نكنیم، كه وقتی پیاده هستیم هم روی یك خط و از مسیرهای از قبل پاكوب‌شده حركت كنیم. زباله نریزیم و تا جایی كه می‌توانیم آتش روشن نكنیم. این یعنی گل‌ها و سنگ‌ها و دیگر چیزهای زیبای طبیعت را به یادگار برنداریم و بگذاریم همان‌جا بمانند تا بعد از ما هم دوستان دیگر بتوانند از زیبایی‌شان لذت ببرند.
طبیعت، ملك شخصی ما نیست. هر چند بعضی رفتارها را حتی در ملك شخصی خودمان هم انجام نمی‌دهیم.