صادق كرمیار نویسنده، روزنامه‌نگار و كارگردان سینماست كه طی چند سال گذشته در مصاحبه‌ها و نوشته‌هایش همواره نكات مهم و انتقادات خاصی را به موضوعات و نهادهای مختلف مطرح كرده، این بار یادداشتی نوشته خطاب به برگزاركنندگان جشنواره سینمایی عمار. او در نوشته خود با تاكید بر علاقه‌ای كه به فعالیت گروه برگزاركننده جشنواره دارد، انتقاداتی را هم نسبت به روند برگزاری آن مطرح كرده است.
آن‌طور كه از متن یادداشت برمی‌آید، كرمیار در نخستین دوره از برگزاری جشنواره عمار همكاری‌هایی با گروه برگزار‌كننده داشته و همین تجربه كه البته او حاضر به تكرارش نمی‌شود، انگیزه نوشتن این یادداشت شده است. این نویسنده انتقاداتی به رویكرد فرهنگی جشنواره داشته و یادداشت خود را با مطرح كردن نكاتی درباره رویكرد گروه‌های مختلف فكری و سیاسی در سال‌های اولیه پیروزی انقلاب اسلامی آغاز كرد و این نكته را بیان كرده كه چطور هر گروه در آن زمان سعی می‌كرده به جوانان نشان دهد تنها خودش بر حق است و دیگران به ناحق. او در پایان مطالبی كه در این مرور تاریخی بیان می‌كند، چنین می‌نویسد: نتیجه این نوع تفكر، تشكیل خانه‌های تیمی و درگیری هر روزه با مراكز مختلف سیاسی، فرهنگی و هنری و در نهایت ترور و بمب‌گذاری و كشتار مردم بیگناه برای خدمت به خلق بود!
او در ادامه به بیان نخستین مواجهه‌اش با جشنواره عمار پرداخته و این نكته را بیان می‌كند كه با حضور در دفتر این جشنواره نتوانسته احساس راحتی كند، چون مدام نگران ‌بوده كه حرف‌هایش مسؤولان جشنواره را ناراحت نكند. آنچه كرمیار در این بخش یادداشت مورد بررسی و انتقاد قرار می‌دهد، این است كه از نظرش مسؤولان جشنواره عمار چندان تاب شنیدن عقاید و صداهای مخالف خود را ندارند. كرمیار نكته مورد نظرش را در بخشی از یادداشت این‌طور مطرح می‌كند: من همان روزهای نخست برگزاری اولین یا دومین دوره جشنواره عمار كه نظم تشكیلاتی این دفتر را دیدم احساس كردم این تشكیلات فراتر از یك مؤسسه فرهنگی و هنری است و احساس كردم باید مراقب حرف زدن خود باشم تا مبادا سخن نسنجیده‌ای بگویم كه مسؤولان جشنواره را مكدر كند.
او می‌افزاید: تردیدی نیست كه هر چقدر مراكز هنری و فرهنگی در جامعه بیشتر باشد، رونق هنر افزون خواهد شد و جشنواره عمار نیز از این قاعده مستثنا نیست، اما اگر به پشتوانه آثار هنری شما جوانان عزیز عماری، صاحبان جشنواره برای دیگر مراكز رسمی و قانونی هنری و فرهنگی و سینمایی و تلویزیونی كشور شاخ و شانه كشیدند و هل من مبارز طلبیدند، از خود بپرسید آیا این همه دعوا برای خداست؟!
كرمیار انتقادات خود را با این موضوع ادامه می‌دهد كه از نظرش عماری‌ها جوانان با استعدادی كه مشغول ساخت فیلم در این حوزه هستند را بهترین‌های كشور می‌داند و دیگر چهره‌ها را نسل‌های كهنه، غرب زده و لیبرال و بی درد. او تاكید می‌كند هر چند به جوان گرایی اعتقاد دارد، اما می‌گوید: جوان گرایی فقط در عرصه مدیریت و كار در كشور معنی دارد، نه در زمینه‌های هنری و فرهنگی و ادبی كه شخصیت‌های پخته‌تر و با‌تجربه‌تر و پیران اندیشمند این عرصه می‌توانند الگو و راهنمای جوانان هنرمند شوند.
او می‌افزاید: اگر چنان از شما تعریف و تمجید كردند كه احساس كردید بیش از توانایی‌هایتان از شما تقدیر می‌كنند و اگر تفكر جداسازی مردم جنوب شهری و شمال شهری را القا كردند، بدانید كه این رفتار مقدمه‌ای است تا شما را از هنرمندان پیشكسوت كشور و در نهایت از مردم كوچه و بازار جدا كنند.
این نویسنده یادداشتش را تند و كوبنده و با بند زیر به پایان می‌رساند: اگر به نام عمار كه سهل است، حتی به نام صاحب عمار و عماریون تشكیلاتی به راه افتاد كه نهادهای رسمی و قانونی كشور را یكی پس از دیگر كوبید و تومار همه را درهم پیچید، و بی محابا به هر شخصیت صاحب نامی در عرصه‌های هنری و ادبی و فرهنگی حمله كرد، كمی بیندیشید تا مبادا شما پیاده نظام تفكری التقاطی شوید، ولو به نام ولایت یا عمار یا علی(ع) یا امام زمان(عج).
متن اصلی این یادداشت در خبرگزاری مهر منتشر شده است و باید دید برگزاركنندگان جشنواره عمار چه واكنشی نسبت به آن نشان خواهند داد.