به‌اندازه خرج كنیم
سریال‌سازی نه فقط در ایران بلكه در همه جای دنیا به صنعتی سودآور بدل شده است؛ صنعتی كه كلی هنرمند و تكنیسین به‌واسطه آن كسب درآمد می‌كنند و البته بسیاری از برندهای تجاری نیز با حمایت از تولید سریال‌ها مطرح می‌شوند.
در این صنعت سودآور یا نباید وارد شد یا با در نظر گرفتن تمامی مختصات ورود پیدا كرد. آنها كه می‌گویند سریال‌سازی سود ندارد و جز ضرر نیست، قطعا به دركی درست از كاری كه در پیش گرفته‌اند واقف نشده‌اند.
در سریال‌سازی باید پروسه تحقیق و پژوهش و تعیین برآوردی داشت كه مو لای درزش نرود، یعنی این طور نیست كه به سبك بسیاری ازفعالیت‌های تجاری دیگر، صرفا با داشتن مقادیری پول وارد سریال‌سازی شویم و چون پول گذاشته‌ایم انتظار بازگشت سرمایه داشته باشیم.
بازگشت سرمایه در سریال‌سازی به نقشه‌راهی برمی‌گردد كه تولیدكننده در دست دارد. تولیدكننده‌ای كه از همان پیش‌تولید به فكر زدن از دستمزد نویسنده یا گروه نویسندگان است، معلوم است به جایی نمی‌رسد؛ او می‌خواهد در همان تولید سود كند پس چرا سراغ سریال‌سازی آمده و مثلا نرفته ملك، ارز یا طلا بخرد؟؟
دقت كردید؟ برای ماندگار شدن سریال نیازی نیست بریز و بپاش و خرج‌های هنگفت شود؛ همانطور كه نیاز نیست صرفه‌جویی الكی شود. باید برای هر مرحله از تولید به‌اندازه و بی افراط و تفریط خرج كرد. اگر فیلمنامه به قوام نرسیده حتما باید نویسنده یا نویسندگان تازه استخدام كرد و دستمزدشان را داد تا فیلمنامه مطلوب ایجاد شود.
مدیریت منابع، شرطی اساسی برای تولید سریال‌های سودده است. اگر طرح اقتصادی داشته باشیم كه به‌اندازه هم در تولید خرج كنیم و هم برای بازاریابی در رسانه‌های همسو، قطعا در یك بازه زمانی چندساله هم هزینه تولید و هم سود نصیب‌مان خواهد شد.
