من فكر می‌كنم غصه‌های امروز مردم در زوایا و حوزه‌های مختلف در طول این مدت، آن‌قدر زیاد شده است كه نه با یك برف آرام بلكه شاید نیاز به یك بهمن داشته باشد تا حالشان بهتر شود. ولی به هر حال، انسان باید خودش را طوری تربیت كند كه از شادمانی‌های كوچك هم بتواند لذت ببرد. ما باید بپذیریم كه جریان زندگی رو به جلوست و در تلخ‌ترین روزهای زندگی هم آدم باید یك روزنه امیدی پیدا كند كه بتواند از زندگی لذت ببرد كه من معتقدم اگر این كار را نكند، در نهایت بازنده اصلی خودش است؛ البته چنین راه و روشی، به این معنا نیست كه برای بهتر شدن اوضاع تلاش نكنیم. در هر صورت، ‌فكر می‌كنم هیچ شرایطی تغییر نمی‌كند مگر این‌كه آدم‌ها درباره آن شرایط تفكر كنند و امكان فكر كردن فراهم نمی‌شود، مگر این‌كه آدم‌ها بتوانند در آرامش درباره موضوعی خاص بیندیشند. در واقع اگر انسان‌ها فكر نكنند و از آن مهم‌تر، در آرامش فكر نكنند تغییری ایجاد نمی‌شود یا این‌كه در بهترین حالت، آن تغییر نتیجه خوبی نخواهد داشت. برای همین معتقدم یكی از راه‌هایی كه می‌توانیم به چنین آرامشی دست پیدا كنیم، این است كه زیبایی‌های طبیعت و زیبایی‌های محیط اطراف مثل همین برف را ببینیم و آرام شویم. اگر این كار را بكنیم و از این فرصت استفاده كنیم، آرام‌تر می‌شویم، می‌توانیم منطقی‌تر فكر كنیم و اگر منطقی‌ فكر كنیم، آن موقع است كه می‌توانیم بفهمیم چه چیزی را از زندگی می‌خواهیم و چه چیزی را نمی‌خواهیم و نهایتا می‌توانیم فكر كنیم چطور آن چیزی كه می‌خواهیم را به‌دست بیاوریم و چطور آن چیزهایی را كه نمی‌خواهیم از زندگی‌مان دور كنیم.