نگاهی به برنامه «خونه‌مونی» و گفتوگو با علیرضا مسعودی، كارگردان آن
راه‌های تماشایی‌تر شدن یك ایده خوب
«خانه بمانید، بازی كنید و جایزه بگیرید.» این شعار برنامه‌ای به كارگردانی علی مسعودی است كه از 16اردیبهشت با همكاری معاونت امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران روی آنتن شبكه نسیم رفته است. «خونه‌مونی» حرف اولش توصیه در خانه ماندن است و بعد تلاش دارد با ایجاد محیطی صمیمانه، فضای خانه را بازسازی و با اجرایی كه شباهتی به اجراهای مقابل دوربین ندارد و بیشتر به گپی صمیمانه می‌ماند مخاطب را در بخشهای مختلف همراهی كند. البته بخش اصلی برنامه، مسابقه است كه با حضور چهار داور ثابت به‌علاوه داور مهمان روی آنتن می‌رود. این برنامه در این چند قسمتی كه روی آنتن رفته نشان داده است، در ایجاد فضایی شاد و نستبا متفاوت موفق بوده، اما همچنان مواردی هست كه می‌تواند بهتر از این باشد و در صورت ادامه‌دار شدن تولید و پخش «خونه مونی» تغییر كند. نگاهی به خوب و بد این برنامه انداخته‌ایم و در مورد آنها با علیرضا مسعودی، كارگردان آن گپ زدیم.
فضای خودمانی
فضای خودمانی كه جنس دورهمی‌های دوستانه و خانوادگی است و در محیط خانه می‌گذرد، بهترین بستر برای برنامه‌ای است كه از عنوانش بگیر تا محتوا، تبلیغ خانه ماندن می‌كند و از مخاطبانش می‌خواهد خلاقیت‌های خود را همراه اعضای خانواده شكوفا كنند و نشان دهند. «خونه مونی» از این جهت توانسته حرف خود را به‌سادگی در فرم هم به كرسی بنشاند. این فضا گاه پای شوخی‌های خودمانی میان چهار داور و مهمان را هم به برنامه باز می‌كند، شوخی‌هایی كه گرچه در جاهایی خنده به لب مخاطب می‌نشاند، ولی در مواقعی هم فقط میان داوران و مهمان و فضای دوستانه میان آنها خارج از قاب دوربین در جریان است كه مخاطب چندان از آن سر در نمی‌آورد.
چهار + یك
هنوز اول راه است
اگر از بینندگان این برنامه هستید و بخش اصلی آن یعنی ویدئوهای مردمی را دیده باشید، احتمالا موافقید بسیاری از ویدئوهای ارسالی از كیفیت چندان بالایی برخوردار نیستند و «خونه مونی» از این منظر با برنامه‌های استعدادیابی مشابهت دارد. این در حالی است كه بخشهای جذاب و جدیدی برای شركت معرفی شده بود. مثل ساخت موسیقی خانگی یا بازسازی سكانس یك فیلم كه امكانات چندانی نمی‌خواهد. این را می‌توان پای این گذاشت كه برنامه اول راه است و اگر ادامه داشته باشد و مخاطبان بیشتری را پای خود بنشاند، می‌توان به بالا رفتن كیفیت آثار ارسالی به آن امید بیشتری داشت.
جای خالی آیتم بیشتر
یك بخش خلاقانه
یكی از بخشهای تازه و خلاقانه‌ای كه برای شركت در این مسابقه مطرح شد، بازسازی سكانسی از یك سریال یا فیلم سینمایی است. این بخش در كنار ساخت ساخت آیتم‌های نمایشی كرونایی، نسبت به دیگر بخشهای این مسابقه حال و هوای تازه‌تری دارد و در میان ویدئوهای ارسالی اگر حتی از نظر كیفی حرفی برای گفتن نداشته باشند، اما همان بازسازی نوعی خاطره‌بازی است و گاه ابتدایی بودن بازسازی آثار هم خنده بر لب مخاطب می‌آورد.
مجری نداشتن
علی مشهدی آغازگر برنامه و همچنین گفت‌وگوكننده با خواننده مهمان است و به همین خاطر می‌توان سهم او در اجرای برنامه را كه به گونه‌ای میان داوران تقسیم شده را بیشتر دانست. با این وجود همین كه برنامه یك مجری پلاتوگو ندارد و مثل زندگی سیال است را می‌توان از نكات مثبت آن به حساب آورد. از این نظر می‌توان «خونه مونی» را نسبت به برنامه‌های مشابه كه مجری زمان زیادی از برنامه، به‌ویژه ابتدای آن پلاتوهای طولانی رو به دوربین می‌گوید و مخاطب را خسته می‌كند، یك بر صفر جلو دانست.
فضای خودمانی كه جنس دورهمی‌های دوستانه و خانوادگی است و در محیط خانه می‌گذرد، بهترین بستر برای برنامه‌ای است كه از عنوانش بگیر تا محتوا، تبلیغ خانه ماندن می‌كند و از مخاطبانش می‌خواهد خلاقیت‌های خود را همراه اعضای خانواده شكوفا كنند و نشان دهند. «خونه مونی» از این جهت توانسته حرف خود را به‌سادگی در فرم هم به كرسی بنشاند. این فضا گاه پای شوخی‌های خودمانی میان چهار داور و مهمان را هم به برنامه باز می‌كند، شوخی‌هایی كه گرچه در جاهایی خنده به لب مخاطب می‌نشاند، ولی در مواقعی هم فقط میان داوران و مهمان و فضای دوستانه میان آنها خارج از قاب دوربین در جریان است كه مخاطب چندان از آن سر در نمی‌آورد.
چهار + یك
«خونه مونی» سعی كرده از جذابیتی كه غالبا حضور چهره‌ها به یك برنامه می‌بخشد استفاده كند و در عین حال با این حضور فضای متفاوتی را رقم بزند. فضایی كه به گفت‌وگوهای همیشگی این چهره‌ها در تلویزیون چندان شبیه نیست و بیشتر از حال آنها در روزهای كرونایی و خانه ماندن جویا می‌شود. نسرین نصرتی، هدایت هاشمی، حمید لولایی، كامران تفتی، سپند امیرسلیمانی، حدیث میرامینی، شقایق دهقان، سیدبشیر حسینی، نسیم ادبی، سیدهومن شاهی و امیرغفارمنش كسانی هستند كه تا كنون برنامه با حضور آنان كنار داوران اصلی یعنی عباس جمشیدی‌فر، كمند امیرسلیمانی، الیكا عبدالرزاقی و علیرضا مسعودی (مشهدی) روی آنتن رفته یا به‌زودی پخش می‌شود. بیشتر این چهره‌ها سابقه بازیگری در آثار كمدی تلویزیون، تئاتر و سینما را دارند و به همین خاطر می‌توانند گزینه‌های مناسبی برای داوری آثار ارسالی باشند كه بیشتر رنگ و بوی كمدی و نگاه طنازانه دارند.
هنوز اول راه است
اگر از بینندگان این برنامه هستید و بخش اصلی آن یعنی ویدئوهای مردمی را دیده باشید، احتمالا موافقید بسیاری از ویدئوهای ارسالی از كیفیت چندان بالایی برخوردار نیستند و «خونه مونی» از این منظر با برنامه‌های استعدادیابی مشابهت دارد. این در حالی است كه بخشهای جذاب و جدیدی برای شركت معرفی شده بود. مثل ساخت موسیقی خانگی یا بازسازی سكانس یك فیلم كه امكانات چندانی نمی‌خواهد. این را می‌توان پای این گذاشت كه برنامه اول راه است و اگر ادامه داشته باشد و مخاطبان بیشتری را پای خود بنشاند، می‌توان به بالا رفتن كیفیت آثار ارسالی به آن امید بیشتری داشت.
جای خالی آیتم بیشتر
بخش اصلی برنامه یعنی مسابقه به اقتضای شرایط جامعه، ساختار و محتوا مقابل دوربین برنامه و به صورت زنده برگزار نمی‌شود. همچنین برنامه درصدد است با چیدمان صحنه، حس خانه را القا كند، دوربین حركت چندانی ندارد و در نهایت میان تصویر اجرای ضبط شده شركت‌كنندگان و چهره داوران رفت و آمدی وجود دارد و همین لذت بصری از تماشای این برنامه را كم می‌كند. به نظر می‌رسد با افزایش زمان برنامه، اضافه كردن بخشهای دیگر یا تغییر فضای نشیمن داوران جذابیت بیشتری به كلیت برنامه دهند و آن را با ایجاد تنوع برای مخاطبان خوش ریتم‌تر كنند. بدیهی است در صورت ادامه‌دار‌شدن برنامه افزایش زمان می‌تواند دست سازندگان را برای تنوع بیشتر و افزودن آیتم‌های دیگر باز كند. تا‌كنون گپ كوتاه با داور مهمان و بخش اجرای آواز نزدیك دریاچه و گفت‌وگوی كوتاه مسعودی با خواننده تنها زنگ تفریح میان‌برنامه است كه به نظر می‌رسد در مقابل بخش اصلی زمان چندانی را به خود اختصاص نمی‌دهد.
یك بخش خلاقانه
یكی از بخشهای تازه و خلاقانه‌ای كه برای شركت در این مسابقه مطرح شد، بازسازی سكانسی از یك سریال یا فیلم سینمایی است. این بخش در كنار ساخت ساخت آیتم‌های نمایشی كرونایی، نسبت به دیگر بخشهای این مسابقه حال و هوای تازه‌تری دارد و در میان ویدئوهای ارسالی اگر حتی از نظر كیفی حرفی برای گفتن نداشته باشند، اما همان بازسازی نوعی خاطره‌بازی است و گاه ابتدایی بودن بازسازی آثار هم خنده بر لب مخاطب می‌آورد.
مجری نداشتن
علی مشهدی آغازگر برنامه و همچنین گفت‌وگوكننده با خواننده مهمان است و به همین خاطر می‌توان سهم او در اجرای برنامه را كه به گونه‌ای میان داوران تقسیم شده را بیشتر دانست. با این وجود همین كه برنامه یك مجری پلاتوگو ندارد و مثل زندگی سیال است را می‌توان از نكات مثبت آن به حساب آورد. از این نظر می‌توان «خونه مونی» را نسبت به برنامه‌های مشابه كه مجری زمان زیادی از برنامه، به‌ویژه ابتدای آن پلاتوهای طولانی رو به دوربین می‌گوید و مخاطب را خسته می‌كند، یك بر صفر جلو دانست.
