در آستانه عاشورای حسینی هستیم و مراسمات عزاداری به انحاء گوناگون در حال برگزاری است. از شروع محرم در میان این سیل عظیم كشمكش‌ها و در وانفسای اظهار‌نظرهای عجیب و غریب  فقط به این فكر می‌كنم كه واقعا گاهی وقت‌ها سكوت بهترین كار است ...
از همان ابتدا چه نیازی به اظهار‌نظرهای ما بود وقتی دستگاه سیدالشهدا صاحب دارد ...
باور كنیم كه عزای ماه محرم صاحب عزا دارد ...
تصور كن وقتی شهید محفل محرم حسین فاطمه(ع) است ، چه صاحب عزای بزرگی دارد این مجلس ماتم ...
باور كنیم خاندان كریمی هستند كه مقدرات این عالم را رقم می‌زنند  و همان‌ها قطعا خودشان آنچه به صلاح‌مان است را رقم خواهند زد ... ما در نهایت ، تازه به شرط این‌كه نگاه‌مان كنند و اذن‌مان بدهند، یك خادمیم و یك عزادار ... باید ممنونِ صاحب عزای مهربان این مجلس بود كه همیشه به ما اذن حضور داد ...
كه اجازه داد عزادار پسرش باشیم
اجازه داد در طلیعه محرم لباس مشكی بپوشیم
اجازه داد در شب‌های این دهه حسین حسین بگوییم و اشك بریزیم ...
ای كاش هیچ وقت، رزق روضه و رزق عزادارحسین بودن را از ما نگیرند ...
كه همه دارایی ما همین اشكِ بر سیدالشهداست ... گرچه شرایط امسال برای برپایی عزای سیدالشهدا شرایط ویژه‌ای است اما ما اهالی روضه، با رعایت تمام پروتکل‌ها و دستورالعمل‌ها تاکنون ثابت کرده‌ایم پای کار امام غریب‌مان ایستاده‌ایم. عزای فرزند زهرا کماکان برپاست و حفظ جان سینه‌زنان بی‌کفن کربلا، خط مقدم هیئتی‌هاست.