شمس لنگرودی كتابی دارد تحت عنوان «كتاب موسیقی». كتاب زیرعنوانی دارد با عنوان «اشعاری در ستایش سازها». همین اتفاق كه شاعری در یك كتاب برای سازها شعر بگوید به نوبه خود اتفاق جالب و تقریبا بی‌سابقه‌ای است.
 لنگرودی این یادداشت را بر تارك كتاب نوشته است: «كتاب موسیقی (اشعاری در ستایش سازها) شامل 39 شعر در ستایش سازهاست؛ سازهایی كه صدایشان سراسر عمر با من بودند.
این شعرها با توجه به تاریخ پرفراز و نشیب و شكل‌های زنده سازها نوشته شده است. این كتاب ادای دین من است به هركدام از این سازها، كه زندگی دشوارتر از این می‌بود كه هست.»
شمس چند سال پیش در اختتامیه نمایشگاه دخترش، درباره انگیزه چاپ این كتاب حرف زد و خاطره‌ای از تعلق خاطرش به موسیقی نقل كرد كه خواندنش در زادروز او می‌تواندجالب‌توجه باشد:
«من از ایام كودكی علاقه زیادی به موسیقی داشتم. اما در شهر ما یعنی لنگرود هیچ كلاس موسیقی نبود. از طرف دیگر خانواده ما، خانواده‌ای روحانی بود. هرچند پدرم مشكلی با یادگیری موسیقی توسط من نداشت اما اگر دنبال این هنر می‌رفتم مردم عكس‌العمل خوبی نشان نمی‌دادند.
 او افزود: در آن روزها تنها موسیقیدان لنگرود آقای فیضی بود. آقای فیضی گاودار بود و نی می‌زد. مردی بود بلندقد و لاغر كه تعداد زیادی گاو داشت و برای هركدام اسمی خاص گذاشته بود.
زهره، ستاره و ... او تنها موسیقیدان شهر ما بود و به همین خاطر ما تصمیم گرفتیم برای یادگیری پیش او برویم.
در روزهای مدرسه و ظاهری شبیه دانش‌آموزان آن روز، یعنی با لباس فرم و موهای تراشیده سراغش رفتیم. وقتی ما را دید علت آمدن‌مان را جویا شد و برایش توضیح دادیم. از میان ما، یك نفر كمی موسیقی می‌دانست. آقا فیضی هم قبول كرد به ما آموزش بدهد. نی‌اش را برداشت و شروع كرد به نواختن. بعد نی را سمت دوستم گرفت و گفت نوبت تو است.
 او هم امتحان كرد و آقای فیضی وقتی دید شبیه او نی را ننواخته عصبی شد و ما را بیرون كرد! می‌خواهم بگویم ما از چه طریقی و با چه سختی دنبال یادگیری سازها بودیم.»