امید برای احیای صخره‌های مرجانی
حدود 30 تا 40درصد صخره‌های مرجانی جهان طی 40سال گذشته از بین رفته‌اند. دانشمندان معتقدند اگر تخریب این صخره‌ها با همین سرعت پیش برود طی چند دهه آینده چیزی از صخره‌های مرجانی باقی نخواهد ماند اما دانشمندان تایلندی موفق به طراحی سازوکاری شده‌اند که به احیا و بازسازی صخره‌های مرجانی کمک شایانی می‌کند.
چاپگرهای سه‌بعدی به داد اقیانوس‌ها می‌رسند
اگرچه عوامل زیست‌محیطی مثل اسیدی‌شدن اقیانوس‌ها را عامل ازبین‌رفتن صخره‌های مرجانی می‌دانند ولی با مداخله و کمک انسان‌ها صخره‌های مرجانی می‌توانند احیا شوند. به‌همین‌منظور محققان دانشگاه چولالونگ‌کورن در تایلند سیستمی را به نام اینوریف(Innoreefs) طراحی کرده‌اند. هر بخش از اینوریف به کمک چاپگر سه‌بعدی و از جنس سیمان ساخته شده‌است. به‌طوری‌که هم ظاهر و هم عملکردی مشابه با اسکلت‌های کلسیم‌کربنات صخره‌های مرجانی طبیعی دارند.
هر سه قسمت اینوریف در کف اقیانوس جای‌گذاری و به هم متصل می‌شوند. اینوریف در کف اقیانوس آشیانه‌ای برای لاروهای مرجانی سرگردان معروف به پلانولا خواهد بود. این لاروها خود را در خلل و فرج اینوریف جای می‌دهند و سپس شروع به تولید کلسیم‌کربنات می‌کنند؛ این یعنی روی اینوریف بتونی، صخره‌های مرجانی طبیعی ساخته می‌شود.
برای این‌که عملکرد لاروها تسریع شود دانشمندان سطح روی اینوریف‌های بتونی را با فسفات کلسیم که ماده‌ای ضروری برای تشکیل صخره‌های مرجانی است می‌پوشانند. به نظر می‌رسد این ترفند به‌خوبی جواب داده است زیرا دانشمندان شاهد رشد سالانه سه تا چهار سانتی‌متری صخره‌های مرجانی در اینوریف‌های نصب‌شده در تایلند بوده‌اند.
مزیت‌های دیگر اینوریف
مزیت دیگر اینوریف‌ها این است که به‌دلیل حفره‌هایی که دارد مکان مناسبی را برای پنهان‌شدن ماهی‌ها، بی‌مهرگان و سایر حیوانات فراهم می‌کند. این امر باعث می‌شود که این جانداران به صخره‌های مرجانی بازسازی‌شده برگردند.
دانشمندان همچنین توانسته‌اند در اینوریف‌ها حسگرهایی قرار دهند که عواملی مانند دمای آب، میزان اسیدیته یا نیروهای جزر و مدی اقیانوس را پایش می‌کند.
دکتر نانتاریکا چانسو، سرپرست این برنامه گفت: «اگرچه طبیعت به‌طور قابل‌توجهی نابود شده است، ولی انسان هنوز می‌تواند آن را با نوآوری و خلاقیت احیا کند. ما امیدواریم اینوریف بتواند به احیای اکوسیستم دریایی، تحریک رشد اقتصاد محلی، شیلات و اکوتوریسم کمک کند.»
تحقیقاتی که اکنون در جریانند بر کاهش هزینه ماژول‌ها و طبیعی‌تر ساختن آنها تمرکز دارد. گروه‌های دیگری نیز روی پروژه‌های مشابهی کار می‌کنند که شامل سازه‌های مرجانی میزبان لارو از جنس خاک‌رس مایل به قرمز و کربنات‌کلسیم واقعی است.
منبع: New Atlas
سمیرا کیان‌پور - گروه دانش و سلامت
اگرچه عوامل زیست‌محیطی مثل اسیدی‌شدن اقیانوس‌ها را عامل ازبین‌رفتن صخره‌های مرجانی می‌دانند ولی با مداخله و کمک انسان‌ها صخره‌های مرجانی می‌توانند احیا شوند. به‌همین‌منظور محققان دانشگاه چولالونگ‌کورن در تایلند سیستمی را به نام اینوریف(Innoreefs) طراحی کرده‌اند. هر بخش از اینوریف به کمک چاپگر سه‌بعدی و از جنس سیمان ساخته شده‌است. به‌طوری‌که هم ظاهر و هم عملکردی مشابه با اسکلت‌های کلسیم‌کربنات صخره‌های مرجانی طبیعی دارند.
هر سه قسمت اینوریف در کف اقیانوس جای‌گذاری و به هم متصل می‌شوند. اینوریف در کف اقیانوس آشیانه‌ای برای لاروهای مرجانی سرگردان معروف به پلانولا خواهد بود. این لاروها خود را در خلل و فرج اینوریف جای می‌دهند و سپس شروع به تولید کلسیم‌کربنات می‌کنند؛ این یعنی روی اینوریف بتونی، صخره‌های مرجانی طبیعی ساخته می‌شود.
برای این‌که عملکرد لاروها تسریع شود دانشمندان سطح روی اینوریف‌های بتونی را با فسفات کلسیم که ماده‌ای ضروری برای تشکیل صخره‌های مرجانی است می‌پوشانند. به نظر می‌رسد این ترفند به‌خوبی جواب داده است زیرا دانشمندان شاهد رشد سالانه سه تا چهار سانتی‌متری صخره‌های مرجانی در اینوریف‌های نصب‌شده در تایلند بوده‌اند.
مزیت‌های دیگر اینوریف
مزیت دیگر اینوریف‌ها این است که به‌دلیل حفره‌هایی که دارد مکان مناسبی را برای پنهان‌شدن ماهی‌ها، بی‌مهرگان و سایر حیوانات فراهم می‌کند. این امر باعث می‌شود که این جانداران به صخره‌های مرجانی بازسازی‌شده برگردند.
دانشمندان همچنین توانسته‌اند در اینوریف‌ها حسگرهایی قرار دهند که عواملی مانند دمای آب، میزان اسیدیته یا نیروهای جزر و مدی اقیانوس را پایش می‌کند.
دکتر نانتاریکا چانسو، سرپرست این برنامه گفت: «اگرچه طبیعت به‌طور قابل‌توجهی نابود شده است، ولی انسان هنوز می‌تواند آن را با نوآوری و خلاقیت احیا کند. ما امیدواریم اینوریف بتواند به احیای اکوسیستم دریایی، تحریک رشد اقتصاد محلی، شیلات و اکوتوریسم کمک کند.»
تحقیقاتی که اکنون در جریانند بر کاهش هزینه ماژول‌ها و طبیعی‌تر ساختن آنها تمرکز دارد. گروه‌های دیگری نیز روی پروژه‌های مشابهی کار می‌کنند که شامل سازه‌های مرجانی میزبان لارو از جنس خاک‌رس مایل به قرمز و کربنات‌کلسیم واقعی است.
منبع: New Atlas
سمیرا کیان‌پور - گروه دانش و سلامت
