چه بسا کسی اهل همدان باشد ولی موسیقی خراسان را به طور جدی دنبال کند و چه بسا کسی اهل لرستان باشد و ضمن عشق ورزیدن به موسیقی این منطقه، مخاطب جدی موسیقی سیستان باشد. از طرفی شاید باورکردنی نباشد اما یکی از ژانرهای پرطرفدار در عرصه کنسرت‌های موسیقی همین اجراهای موسیقی نواحی است.
اگر حساب موسیقی پاپ را جدا کنیم که بی‌شک پرمخاطب‌ترین کنسرت‌ها در این بخش اجرا می‌شود، برخی از کنسرت‌های موسیقی نواحی هم در زمینه جذب مخاطب، کم از اجراهای پاپ ندارند.
فرج علیپور با گروه تال، محسن شریفیان با گروه لیان، ایرج رحمانپور با گروه راهو، ناصر وحدتی با گروه گیل و آمارد؛ کسانی هستند که سال‌های گذشته حجم عظیمی از مخاطبان را به سالن‌های اجرا کشانده‌اند.
همه این هنرمندان موسیقی خود را از دل اصالت‌های مناطق خود استخراج کرده‌اند. برخی از آنان هم کوشیده‌اند تا موسیقی منطقه خود را به روایتی امروزی‌تر ارائه کنند.
همه کسانی که به‌طور جدی اجراهای موسیقی را دنبال می‌کنند، خوب می‌دانند که موسیقی نواحی، مخاطبان خود را دارد اما آیا موسیقی نواحی مختلف به‌درستی و با حمایت کافی و با تبلیغات مناسب به مخاطبان ارائه شده است؟
پاسخ این پرسش منفی است. تجربه اثبات کرده در همین تهران، کنسرت‌های موسیقی نواحی مختلف وقتی اطلاع‌رسانی درستی داشته‌اند با استقبال مواجه شده‌اند. فراموش نکنیم جمعیت چند میلیونی تهران متشکل از مردمانی است که هر کدام متعلق به یکی از مناطق ایران هستند. ساکنان کلانشهر تهران در طول سال و ماه، دلتنگ اصالت‌ها و ریشه‌های مناطق خودشان هستند. حال آن‌که موسیقی به شکل ویژه‌ای یادآور اصالت‌هاست. پس طبیعی است که ساکنان پایتخت مخاطبان اصلی موسیقی‌های نواحی باشند. اما برخوردهای سلیقه‌ای همیشه ویترین موسیقی کشور را برای مخاطبان خالی کرده است، در حالی که باید مسئولان فرهنگی به این موضوع توجه ویژه داشته باشند. این در حالی است که مسئولان فرهنگی رویکرد جشنواره‌ای به موسیقی نواحی دارند. پس با این برنامه‌ها نمی‌توان به کشف استعدادهای موسیقی بومی که با اقبال مردمی نیز روبه‌روست، دل‌خوش کرد. از یاد نبریم گروه‌هایی همچون لیان با حضور دو دهه‌ای خود امروز توانسته‌اند در سطح ملی و جهانی موسیقی منطقه جنوب کشور را معرفی و حتی با ارائه موسیقی اصیل و ناب در ارتباط با مردم نیز موفق باشند.
با این نگاه باید امیدوار بود روزی شاهد حمایت‌های واقعی از موسیقی نواحی باشیم.