این نمایشنامه دو شخصیت اصلی دارد؛ شوهری به نام ژیل که نویسنده است و بر اثر ضربه‌ای که به سرش خورده، حافظه‌ خود را از دست داده و 15 روز در کما بوده است. و همسرش لیزا که زنی میانسال و نقاش است. ژیل بیشتر رمان‌های جنایی می‌نویسد و لیزا بیشتر برای دل خود نقاشی می‌کند. ژیل پس از خارج‌شدن از کما به همراه همسرش لیزا به خانه برمی‌گردد. ژیل که حافظه‌اش را از دست داده سعی می‌کند از صحبت‌ها و تعریف‌های همسرش گذشته را بازسازی کند و هویت خود را بازیابد. اما آیا لیزا به او دروغ می‌گوید تا تصویر دیگری از زندگی زناشویی‌شان ارائه دهد؟ اصلا این زن کیست؟ آیا حقیقت دارد که همسر اوست؟
اریک امانوئل اشمیت یکی از خلاق‌ترین قلم‌های دنیا را دارد. کوتاه می‌نویسد؛ بیشتر کتاب‌هایش حدود هشتاد، نود صفحه‌ای هستند. از زبانی ساده استفاده می‌کند. جمله‌ها و دیالوگ‌های کوتاه دارد. حداقل توصیف را به کار می‌برد. با این حال، چه رمان بنویسد و چه نمایشنامه و چه داستان، اثری که خلق می‌کند تا عمق وجود خواننده رسوخ می‌کند، مثل یک تکان، که در رگ‌های خواننده رشد می‌کند. خواندن نوشته‌های اشمیت یک یادآوری است، یادآوری زندگی‌ای که فراموش‌ کرده‌ایم. 
کتاب «خرده‌جنایت‌های زناشوهری» سال 96 توسط انتشارات جامی به فارسی منتشر شده است.