وقتی ماجرای نهنگ آبی سر زبان‌ها پیچید، انگار آتشی از زیر خاكستر برخاست. درست مانند زمانی كه ویدئوی همخوانی شعر «آقامون جنتلمنه» در تعدادی از مدارس كشور دست به دست شد. یا مثلا ماجرای تجمع دهه هشتادی‌ها روبه‌روی یكی از مراكز خرید یا ماجرای دستگیری مائده هژبری... و در تمام این اتفاقات، این عبارت ترجیع‌بند افكار عمومی مردممان بود كه انگار: «ما دهه هشتادی‌ها را نمی‌شناسیم!»
جهلی كه صرفا در روزهای بحران فریادش می‌زنیم و وقتی گردِ فراموشی روی خاطرات نزدیكمان می‌نشیند، دوباره به همان روزهای بی‌خیالی و بی‌تفاوتی نسبت به نسل جدید و جماعتِ نوجوان باز می‌گردیم. خیالمان راحت است كه بچه‌هایمان مدرسه می‌روند؛ درس می‌خوانند و سرشان به كار خودشان گرم است و هیچ برنامه‌ای برای زیست حقیقی و مجازی‌شان نداریم.
غافل از آن‌كه حتی اگر تفاوت‌های بنیادین نسل هزاره سوم با نسل‌های پیشین را به رسمیت نشناسیم، بر سر این واقعیت متفق‌القول هستیم كه نوجوانی سنِ «بلوغ» است؛ سنِ بزرگ‌ترین تحولات در زندگی انسان، سنِ تلاش برای یافتن پاسخِ مهم‌ترین سؤالات زندگی، سنِ بحران هویت؛ سنِ پرسیدن این سؤال از خود كه «من كیستم؟»
در سبد محصولات فرهنگیمان اساساً راهی برای مفاهمه با نوجوان‌ها نگشوده‌ایم، نه اقتضائات سنی‌شان را فهمیده‌ایم و نه اقتضائات نسلی‌شان را شناخته‌ایم. نه سینمایمان اثری در خور برایشان خلق كرده است، نه در تلویزیون توانسته‌ایم آنچنان كه باید، به زبان مشتركی با آنها برسیم. نه در مطبوعات جایگاه دهه هشتادی‌ها را به رسمیت شناخته‌ایم و نه در جریان نشر، كتاب نوجوان را به یك ژانر پایدار تبدیل كرده‌ایم. وضعیت صنعت بازی‌سازی و تولید محتوایمان در فضای مجازی هم كه نیازی به توضیح ندارد... و در وانفسای تولید محتوای بومی متناسب با نیازهای روز نوجوانان، رقبای خارجی، گوی سبقت را به سرعت از ما ربوده‌اند و شاهراه ارتباطی ما با نسل جدید به باریكه‌ای كم فروغ مبدل گشته است. اما از پای نباید نشست و تا زمان باقی است هر كس به سهم خود باید مسیری نو برای گفت‌وگو با نسل جدید بگشاید؛ مسیری برای گفت‌وگو با آینده. باید یكدیگر را از جهل‌مان نسبت به نسل جدید یا بگذارید راحت‌تر بگویم از «جهل مركب مان» نسبت به نوجوان‌های دهه هشتادی آگاه كنیم.
برای «شناخت» نسل جدید چه كسی بهتر از خودشان؛ برای «گفت‌وگو» با نسل جدید چه كسی بهتر از خودشان، نسلی كه اساسا تربیت یافته رسانه‌های دو سویه است و اهل مشاركت در شكل‌گیری پیام... و این همان كاری است كه قرار است در «نوجوانه جام‌جم» انجام دهیم. هفته نامه‌ای از زبان نوجوانان و متناسب با مسائل نوجوانان و در پی شكوفایی جوانه‌هایی نو در مسیر ارتباط با نوجوانان.