معمولا افرادی مثل من كه سنشان بالا می‌رود یا برنامه‌های ورزشی تلویزیون را نگاه می‌كنند یا اخبار می‌بینند و من هم چنین می‌كنم. البته بعضی از سریال‌های تلویزیون را هم می‌بینم ولی فكر می‌كنم تلویزیون برای تبدیل شدن به رسانه‌ای مرجع باید بیش از اینها كار كند.
با وجود اقیانوس اینترنت و دریای شبكه‌های ماهواره‌ای، مخاطبان ایرانی هنوز هم از سریال‌های خوب وطنی استقبال می‌كنند و بر این اساس بسیار واجب است كه تلویزیون سریال‌های خوب بسازد و البته از محصولات نمایشی دیگر رسانه‌ها هم بهره ببرد.
 داروی درمان تلویزیون این است كه مانند گذشته در كنار تولید سریال‌های جذاب و دیدنی فیلم‌های سینمایی ارزشمند یا حتی نسخه‌های تلویزیونی نمایش‌های فاخر را روی آنتن بفرستد. البته لازم هم نیست برای روی آنتن فرستادن این محصولات هزینه زیادی شود و تلویزیون می‌تواند با كمك‌های تبلیغاتی به آثار هنگام اكرانشان با كمترین هزینه پخش تلویزیونی آنها را دریافت كند.
لازم نیست كه چرخ را از نو اختراع كنیم و فقط كافیست كه از تجربیات گذشته‌مان درس بگیریم. تلویزیون در 40 سال بعد از انقلاب اسلامی هر زمان كه به تبادل محصول با رسانه‌های دیگر پرداخت و هر زمان كه درها را باز كرد برای استفاده از هنرمندان دیگر رشته‌ها بلافاصله صعود كرد.
یادمان نمی‌رود زمانی نه چندان دور در همین تلویزیون تله‌تئاترهایی روی آنتن می‌رفت با ایفای نقش چهره‌های سرشناس تئاتر. برخی از این تله‌تئاترها آن‌قدر كیفیت داشتند كه حتی نسخه‌های وی.اچ.اس
 آنها دست به دست می‌چرخید.
جالب اینجاست كه حالا فیلم‌های سینمایی بعد از اكران در سینماها از شبكه‌های ماهواره‌ای پخش می‌شود ولی بسیاری از آنها متاسفانه از تلویزیون خودمان پخش نمی‌گردد. چرا؟؟ درست است كه برخی آثار سینمایی بنا به ملاحظات نمی‌توانند روی آنتن روند ولی درباره سایر آثار كه ملاحظاتی وجود ندارد و خیلی راحت می‌توان آنها را پخش كرد.
تلویزیون به مانند قبل سعه صدرش را بالا ببرد و از تمام هنرمندان و آثار هنری تولیدشده در داخل برای رونق دادن به شبكه‌هایش استفاده كند. همان طور كه كلی محصول اروپایی و آمریكایی و هندی را دوبله و در شبكه‌های مختلف پخش می‌كنند چه ایرادی دارد بلحظه و در زمان مناسب رایت آثار سینمایی داخلی را هم دریافت كرده و روی آنتن بفرستند؟ این كاری است كه درباره نمایش‌های باارزش هم قابلیت پیاده شدن دارد.