مساله قهرمانی چهارگانه پرسپولیس قطعا برای هواداران این تیم دلپذیر است، اما بهتر است به این موضوع بی طرفانه نگاه کرد. آرزوی قلبی من این است که استقلال به عنوان دیگر تیم نامدار پایتخت و تیم های شهرستانی هم در اوج باشد، چون هرچقدر این رقابت جدی تر و نزدیک تر باشد به سود فوتبال است. جدای این حقیقت ما نمونه های اینچنینی زیادی را در کشورهای اروپایی شاهدیم. مثلا در ایتالیا یوونتوس را داریم که در پی نهمین قهرمانی متوالی است یا بایرن مونیخ در آلمان که حالا برای ششمین بار قهرمان بوندس لیگا شده. با این حال این اتفاق در فوتبال ایران نادر به حساب می آید و همان‌طور که می بینیم بعد از 50 سال از شروع لیگ سراسری در ایران، این برای نخستین بار است که یک تیم می تواند چهار قهرمانی متوالی را جشن بگیرد. به همین بهانه می توان  از چند جنبه به بررسی چنین موفقیتی پرداخت و علل آن را بررسی کرد.
ضعف دیگر مدعیان
بی شک یک سوی دیگر قضیه ضعیف شدن دیگر تیم‌هاست. دوره ای بود که دو تیم سپاهان و ذوب آهن، پایتخت فوتبال ایران را از تهران به اصفهان منتقل کرده بودند و کام هواداران اصفهانی با پنج قهرمانی سپاهان در لیگ برتر و صعود ذوب آهن به فینال لیگ قهرمانان آسیا حسابی شیرین شده بود. ما حتی فولاد و استقلال خوزستان را داشتیم که فوتبال ایران را از حالت دو قطبی خارج کرده بودند، اما آن روند حالا چند سالی است که متوقف شده. به هر حال وجود یک رقابت نزدیک به سود فوتبال ملی ماست، آن‌هم در دورانی که فوتبال ایران برای رسیدن به جام جهانی، حتی در همان دور مقدماتی هم دچار مشکل شده و نگرانی ها بابت حذف زودهنگام تیم ملی بالاست.
نفش پررنگ برانکو
در مورد پرسپولیس هم باید به صراحت گفت انتخاب برانکو درست بود و با مطالعه صورت گرفت. چیزی که در فوتبال ایران کمتر قائل به آن هستیم همین گزینش و انتخاب سرمربی با مطالعه، تحقیق و بررسی است؛ کاری که در پرسپولیس صورت گرفت.
به هر حال برانکو سال‌ها در فوتبال ایران کار کرده بود؛  چه زمانی که دستیار میروسلاو  بلاژوویچ بود چه زمانی که خودش هدایت تیم ملی را به‌عهده داشت. در واقع زحمات این مرد کروات در کسب چهارگانه قهرمانی غیر قابل انکار است و حضور او زیربنایی شد برای موفقیت های بعدی  این تیم. فراموش نکنیم در آن برهه به دلیل شکایات خارجی، دو پنجره نقل و انتقالات روی  باشگاه پرسپولیس بسته شد، ولی دیدیم که برانکو حتی لب به شکوه نگشود؛ چیزهایی که در برخی مربیان وطنی ما رایج است و هرگز نمی‌پذیرند که فلان شکست حاصل عملکرد خودشان بوده و احاله می‌دهند به مسائل بیرون از چارچوب فنی. در کنار برانکو باید یادی هم بکنیم از جعفر کاشانی فقید. فردی باسواد که سال‌ها در پرسپولیس بازی کرد و در سیستم مدیریتی نیز کمک های شایانی به این باشگاه داشت.
فوتبال مثل زندگی
به هر حال این روزها برای هواداران پرسپولیس روزهای خوبی است، چراکه تیم‌شان چهار هفته قبل از پایان فصل قهرمان شده است. این موضوع هم که در نوع خودش برای نخستین بار رخ می دهد، می تواند در واقع جنبه های مختلفی داشته باشد. ما در انگلستان هم شاهد قهرمانی زودهنگام لیورپول بودیم؛ آن‌هم پس از 30 سال.  اینها به ما می گوید نباید از چیزی در فوتبال شگفت زده شد، چون فوتبال مثل زندگی است و اتفاقاتی که در فوتبال رخ می‌دهد، گاهی اوقات از کنترل خارج است، مثل آنچه بعضا در زندگی برای ما رخ می دهد.  فوتبال ،دنیایی از شگفتی‌ها در خودش دارد.
پیام قهرمانی پرسپولیس
قهرمانی چهارگانه پرسپولیس می‌تواند یک پیام بزرگ داشته باشد برای کل فوتبال ایران؛ این‌که باید ثبات مربیگری داشت. و  باید از حواشی فوتبال تا جایی که می‌شود، دوری کرد.من به هواداران پرشمار پرسپولیس و همه کسانی که برای این تیم زحمت کشیدند، تبریک می‌گویم. اما قلبا امیدوارم آبی‌های عزیز پایتخت هم به شرایط نامطلوب کنونی خودشان پایان دهند. در کنار آن آرزو دارم تیم های شهرستانی ما هم بتوانند دوباره به راس قدرت برگردند و میدان مبارزه را مهیج‌تر کنند. همه اینها یعنی داغ شدن کوره فوتبال که به سود فوتبال ملی ماست و می تواند آن را به جلو ببرد. البته این پیشرفت یک شرط مهم دیگر هم دارد؛ این‌که مدیران با درایت، فوتبال ایران را هدایت کنند. امیدوارم عرایض بنده که با بی طرفی کامل بیان شد  در راستای موفقیت تیم ملی کشورم باشد. همواره موفقیت تیم ملی برای من به علاقه‌های شخصی ارجحیت دارد و آنها را پس می زند. با آرزوی موفقیت برای همه آنهایی که با عشق برای فوتبال ایران زحمت می کشند؛ چه آنها که از سفره فوتبال، سرشناس و متنعم هستند و  چه آنهایی که گمنامند و در شهرهای دور و نزدیک برای این فوتبال زحمت می‌کشند؛اما اسمی از آنها نیست.