«اسفاد»، روستایی است در شهرستان زیرکوه استان خراسان جنوبی، روستایی در دامن کوه. از شرق به بیابان و از غرب به کوهستان می‌خورد. فقط یک راه دارد که از شمال و جنوب روستا می‌گذرد. اسفاد، ایوانی خوش آب و هواست مشرف به حیاط خانه‌ همسایه، افغانستان.
این روستا برای ما همین چند خط توصیف است که از نقشه‌های جغرافیایی و پایگاه‌های اینترنتی دست می‌دهد یا نهایتش همان چند جمله که یکی از اهالی روستا برایمان تعریف کرده است: روستایی کوهستانی و خوش آب و هواست که اکثر روزهای سال هوای مطبوع دارد... اما اسفاد برای مرحوم روح ا... رجایی چیزی بیشتر از این چند جمله است. اسفاد برای مرحوم روح ا... رجایی صدای لالایی بی‌بی صدیقه است. مرحوم روح ا... رجایی در طول سی و چند سال زندگی با برکتش خیلی از قله‌های موفقیت را فتح کرد. خیلی از کوه‌های بلند جهان صدایش را پژواک دادند. اما همچنان وقتی چشم‌هایش را می‌بست سرش را روی زانوی بی‌بی صدیقه می‌دید و دست نوازش بی‌بی را لای موهایش حس می‌کرد و نسیم کوهستانی اسفاد به صورتش می‌نواخت.
مرحوم روح ا... رجایی، گوشه‌ای از وصیت‌نامه‌اش را در شبکه‌های مجازی به اشتراک گذاشته بود با این مضمون که می‌دانم برای دوستانم سخت است و می‌دانم احتمالا کمتر کسی آنجا به سراغم می‌آید، اما دوست دارم پس از مرگم پیکرم را در قبرستان روستای اسفاد کنار قبر بی‌بی صدیقه دفن کنید. حالا که با توجه به شرایط ویژه کرونایی امکان انتقال پیکر و خاکسپاری در روستای اسفاد نبود و پیکر مرحوم رجایی با استفتاء از مرجع تقلیدش در قطعه نام آوران بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد، مردم اسفاد در اولین شب جمعه پس از فوت در قبرستان روستا گرد آمدند و یک قبر نمادین برای مرحوم رجایی کنار قبر بی‌بی صدیقه ساختند و کنارش نشستند به مراسم سوگواری و روضه و توسل.
مراسمی که به همت مردم با وفا و معرفت منطقه تدارک دیده شد و از امام جمعه تا نماینده مردم و فرمانده سپاه و مسؤولان شهرستان برای گرامیداشت یاد و خاطره روح ا... سنگ تمام گذاشتند.
پدر مرحوم رجایی در پیامی از مردم اسفاد تقدیر کرده که بخشی از آن چنین است:
...مرگ جوان خیلی جانکاه و تحمل آن بسی دشوار است که بهترین جگرگوشه پدری جلوی چشمان پدرش جان دهد. فکر می‌کنم تنها آرامشی که می‌تواند این‌گونه ابتلائات را کاهش دهد یادآوری شهادت اشبه الناس به رسول‌ا... (ص) علی اکبر (ع) است...
حالا مرحوم روح ا... رجایی در دامن کوه‌های اسفاد سر بر زانوی بی‌بی صدیقه گذاشته و با لبخند به بی‌بی می‌گوید: سری را که اکنون به زانوی توست / همه قله‌های جهان می‌شناسند.