می گویند وقتی سلمانی‌ها بیكار می‌شوند، سر همدیگر را می‌تراشند. حالا شده حكایت جدال‌های دوستان و همكاران در كانون كارگردانان سینما. اصل ماجرا چیست؟ دعوا سر این است كه باید از كارگردانان، نماینده‌ای برای خانه سینما انتخاب می‌شد و خانه سینما هم عنوان كرد تا ماجرای ثبت شما در وزارت كار انجام نشود، نمی‌توانید نماینده‌ای معرفی كنید. بنابراین بنا به استانداردهای وزارت كار مجمع عمومی شورای مركزی انجمن صنفی كارفرمایی كارگردانان استان تهران (كانون كارگردانان سینمای ایران) با تعداد كمی برگزار شد كه بتوانند انجمن را در وزارت كار ثبت كنند تا خانه سینما، نماینده كانون كارگردانان را قبول كند.  چه مساله حادی در این موضوع وجود دارد كه سر آن دعوا شكل می‌گیرد و ابعاد دعوا به رسانه‌ها كشیده می‌شود؟ به نظرم این بیشتر به بیكاری كارگردان‌ها مربوط می‌شود. چون ما در سال حدود 70 فیلم می‌توانیم اكران كنیم، درحالی‌كه كانون كارگردانان، بالای 300 نفر عضو دارد. علت این هم كه نمی‌توانیم بیشتر از 70 فیلم اكران كنیم، محدود بودن ظرفیت نمایشی و كمبود سالن‌های سینماست.
بنابراین به جای این‌كه از این فرصت كرونا استفاده كنیم و دنبال تقویت شبكه نمایش خانگی، اكران آنلاین و وی‌اودی باشیم و از این طریق ظرفیت نمایشی خود را بالا ببریم و به تبع آن تولید را افزایش دهیم و مشكلات سینمای كشور را حل كنیم، به موضوعی پیله كردیم كه شاید در آن ایراداتی هم هست و جای بحث و گفت‌وگو نیز دارد، اما بزرگ شدن ماجرا تا این حد كه كار به رسانه‌ها كشیده شود، به نظرم متاثر از همان كلافگی و سرگشتگی نشات گرفته از بیكاری است.  بهتر است این ماجرا همین‌جا به نحوی خاتمه پیدا كند و كانون كارگردانان به عنوان یك صنف محترم و موثر هم منزلت خودش را حفظ كند و این منزلت را قربانی این چیزهای پیش پاافتاده نكند و هم از این موقعیت برای حل مشكلات اساسی سینما همچون سرمایه‌گذاری، تولید، توزیع و نمایش استفاده كند. بخش زیادی از این مشكلات می‌تواند با سروسامان دادن به بازار شبكه نمایش خانگی در كنار بازار اكران حل شود. بنابراین فكر می‌كنم این دعوا اگرچه توجیهاتی دارد، اما می‌تواند در داخل صنف به نحوی حل شود و این همه انرژی سر این موضوع گذاشته نشود و این توان و انرژی صرف حل معضلات اصلی سینما شود.