وقتی مجاهدت‌ها، بزرگ و مبارک باشند، یادگارهای فراموش ناشدنی پیامد آنند.
دیروز نخبگان کشور، پدری معنوی و پناهگاهی امن را از دست دادند؛ دکتر جواد اژه‌ئی؛ مردی که چهره متبسمش جوانان گرفتار و گریزان از مدرسه را در آموزش و پرورش اخموی اوایل دهه 60 سر شوق می‌آورد.
سال‌هاست اگر کسی حوصله ورق زدن پرونده‌های بایگانی تشکیلات نخبگانی از دانشگاه‌شریف تا دانشگاه‌تهران و پژوهشکده‌های معظم هوا فضا و سایبری کشور و حتی پرونده‌های مدیران ارشد بنگاه‌هایی نظیر گوگل یا دانشگاه‌هایی مانند هاروارد و اکسفورد و پرینستون را داشته‌باشد، حتما به دو اسم برمی‌خورد: ایران و سمپاد (سازمان ملی پرورش استعدادهای درخشان). همه اینها یعنی مردی با لبخندی جادویی و قلبی مهربان و لهجه‌ای اصفهانی، یادگاری‌هایی فراموش ناشدنی برای کشور و مردم انقلابی ما تربیت کرده‌است.
زنده یاد دکتر جواد اژه‌ئی از این دست مردان بود که در روزهایی که انبوهی از کج سلیقگان و کج فهمان، ایجاد پایگاهی امن برای استعدادهای درخشان کشور را بی‌عدالتی تصور می‌کردند، ایستاد و مأمن جوانانی شد که هوش خدادادی را لطف الهی می‌دانستند نه بی‌عدالتی. اکنون آن جوانان بالیده‌اند، درخت‌شان بار دانش گرفته‌است، سر به آسمان علم ساییده‌اند و چرخ نیلوفری را زیر آورده‌اند. اکنون همان جوانان در اقصای دور عالم دست به دعا برمی‌دارند که‌ای خدای احد واحد، پیر روشن‌ضمیر ما به سوی تو بازگشت. ما از او راضی هستیم و تو از او راضی باش و در بهشت جاودانت مأمنش ده. آمین