به سرخی پرچم 
«امنیت»، بنیادی‌ترین نیاز هر جامعه و مهم‌ترین عامل برای دوام زندگی اجتماعی به‌شمار می‌رود و از این‌رو از گذشته‌های دور، مورد توجه صاحب‌نظران و نظریه‌پردازان هم بوده است. ماندگاری جوامع در گرو امنیت است و در نبود آن، هرج‌و‌مرج و آنارشی، واقعیت صحنه خواهد بود. این گزاره شاید بیشتر از هر زمان دیگری در این روزها به چشم می‌آید، حادثه تلخ حرم شاهچراغ(ع) نمونه آشکاری از پیامدهای ناامنی در یک جامعه است. همواره بدخواهان این سرزمین مترصد فرصتی بوده‌اند تا از ضعف‌های شکل گرفته به این سرزمین آسیب برسانند و حادثه حرم شاهچراغ(ع) مصداق بارز این اتفاق است. البته که باید بدانیم ما حالا  امنیت را مدیون کسانی هستیم که برای حفظ ایران عزیزمان از جگرگوشه‌های خویش گذشتند.

اعتراف پشت میکروفن!
اتفاقات چند هفته اخیر در ایران و البته بیرون از مرزهای این سرزمین حقیقت‌های بسیاری را پیش چشم آگاهان آورده است. شاید پیش از این اتفاقات وقتی حرفی از نیت دشمنان این کشور گفته می‌شد برای برخی شهروندان در حد یک تئوری یا فرضیه باقی می‌ماند اما حالا وضعیت به گونه‌ای است که به‌راحتی این فرضیه‌ها رنگ واقعیت به خود گرفته است. این موضوع بیرون از ایران و میان جمعیت ضدانقلاب و برانداز واضح و آشکارتر است. ویدئوهای منتشرشده از تجمعات گاه‌به‌گاه براندازان در شهرهای مختلف اروپایی گواه این موضوع است. نمونه‌اش این ویدئو که حساسیت جماعت برانداز را به «ناموس» نشان می‌دهد! نیت آنها از اغتشاشات در ایران و خیال خام براندازی رسیدن به چنین مفاهیم و خواسته‌هایی است، خواسته‌هایی که بی‌تعارف دارند فریاد می‌زنند.