آنها همچنین باعث غبطه‌خوردن می‌شوند، چون تصور‌مان این است که برخلاف ما که تسلیم استرس‌های روزانه و انواع غم و غصه‌ها می‌شویم آنها از هیچ چیزی غمگین و عصبانی نمی‌شوند. واقعیت این است که بی‌خیال بودن نه در تعریف اول می‌گنجد و نه در تعریف دوم چرا که اشخاص بی‌خیال (به معنی درست آن‌) کسانی هستند که امورات کوچک و کم‌اهمیت زندگی را به‌سادگی رها می‌کنند و از موضوعاتی که تحت کنترل آنها نیست، می‌گذرند. با این تعریف، بی‌خیالی یک مهارت است نه مثلا یک انگ که گاهی به این و آن می‌چسبانیم اما چگونه می‌توان به این مهارت دست یافت؟ 
مسلما برای بی‌خیال شدن راه‌حل‌هایی وجود دارد که انجام برخی از آنها برای ما آسان‌تر و گاه سخت‌تر است. مثلا توصیه این است که کمال‌گرایی را کنار بگذاریم و فکر نکنیم که همیشه باید به ایده‌آل‌های‌مان دست پیدا کنیم. اگر بتوانیم عوامل استرس‌زا را بشناسیم و از آنها دوری کنیم یا تحت کنترل‌شان در بیاوریم هم‌، گامی در جهت بی‌خیال شدن برداشته‌ایم. پذیرفتن شکست‌ها، در لحظه زندگی کردن و شکرگزاری نیز راه‌حل‌هایی است که می‌توان از آنها کمک گرفت.