ووهان هنوز هم در قرنطینه است و كسی حق ندارد از خانه‎اش خارج شود، پس سوال اینجاست كه دانشجویان ایرانی چطور خود را به فرودگاه رساندند.  آنها برای خروج از خوابگاه‎ها و منزلشان مجوز داشتند. این مجوز از وزارت خارجه به مسؤولان ووهان ابلاغ شده بود. البته امیرابراهیم، دانشجوی پزشكی در شهر ووهان می‎گوید هیچ وسیله نقلیه‌ای در ووهان پیدا نمی‎شود و به خاطر همین سفارت ایران در چین، برایشان سه اتوبوس فرستاد تا دانشجویان را به فرودگاه برساند.  80 ایرانی ساكن ووهان، درخواست خروج از چین را داده بودند، درنهایت اما 63نفر همچنان درخواست خروج داشتند كه در نهایت 57 نفر به كشور بازگشتند،‌افرادی كه حالا در قرنطینه هستند و امروز قرار است از آنها تست كرونا گرفته شود.
امیرابراهیم می‌گوید: بسیاری از ایرانی‌هایی كه در شركت‌های ووهان كار می‌كردند، در این شهر ماندند. شركت‎ها هر لحظه ممكن بود دوباره باز شوند. از طرف دیگر، شركت‌ها به خانواده‌ها مواد غذایی می‌رساندند، بنابراین آنها ترجیح دادند در ووهان بمانند.
  ساعت 12 شب به وقت چین و ساعت
 8 و30دقیقه شب به وقت ایران، هواپیمای ایرانی با تیم پزشكی همراه دانشجویان به سمت تهران پرواز كردند. پروسه پیشگیری از معاینه تا سنجش درجه حرارت در داخل هواپیما یك‌بار دیگر انجام شد و پك‎های بهداشتی هم در اختیار مسافران قرار گرفت.  صبح روز چهارشنبه، ساعت 5 و 30 دقیقه، هواپیما در فرودگاه امام خمینی نشست و بعد این عكس‎ها بود كه منتشر شدند. اولین عكس شاید، تصویر خوشحال دانشجویانی بود كه سوار بر اتوبوسی در حال انتقال به سمت هتل بودند. تصاویر منتشر شده از داخل هواپیما، مسافرانی كه ماسك زده بودند و كاركنانی كه با لباس‌های مخصوص، از مسافران پذیرایی می‎كردند، بعد از آن منتشر شد. با انتشار این تصویر، شایعات هم شروع شد: «خدمه هواپیما بدون تست پزشكی و بدون قرنطینه به خانه رفته‎اند.» مارال با اشاره به این شایعه می‌گوید: «در پرواز ما تنها تیم پزشكان حضور داشتند و هیچ مهمانداری نبود. تیم پزشكان هم از ما پذیرایی كردند.»
او حتی توضیح می‌دهد كه بعد از ورود به ایران، هیچ‌كدام از آنها از هواپیما خارج نشدند و همه كارهای ترخیص، چك پاسپورت و تحویل بار، داخل هواپیما انجام شد.
محل اقامت
 پس از ورود دانشجویان به ایران‌ ادعا شد كه دانشجویان در هتل لاله قرنطینه شده‎اند. امیرابراهیم اما می‎گوید: هتل ما در بیرون از شهر قرار دارد و مسافت كمی هم با فرودگاه دارد.هتل داخل یك باغ بزرگ  است و اتاق‌ها در اطراف این باغ هستند. هیچ ساختمان مسكونی هم در اطراف باغ دیده نمی‎شود. وقتی كسی از هتل حرف می‎زند، ذهن‌ها سریع به سمت خدمه هتل می‎رود.
هتل دانشجویان اما خدمه‎ای ندارد و این تیم پزشكی و اورژانس هستند كه با دانشجویان در هتل مستقرند و همه كارها را هم آنها انجام می‎دهند از تامین مواد موردنیاز تا ضدعفونی‌ كردن و حتی غذا دادن به دانشجویان. همین تیم، هر روز تب آنها را در اتاق معاینه می‎سنجد هرچند كه مارال توضیح می‎دهد خود دانشجویان هم باید هر روز تبشان را بسنجند و اگر علائم مشكوكی مانند سرفه و سینه درد داشتند، به پزشكان اطلاع دهند.مارال و امیرابراهیم می‎گویند با پیام دادن با هم در ارتباطند و سعی می‎كنند از اتاق‎هایشان خارج نشوند تا خطر را كمتر كنند. هیچ كدام از دانشجویان، خانواده خود را ندیده‌اند و تنها با آنها تلفنی صحبت كرده‌اند. دانشجویان از تنها چیزی كه ناراضی اند سرعت پایین اینترنت است.
عبور از  فشار روحی شدید
فرآیند بازگشت دانشجویان ایرانی از ووهان به تهران، طولانی بوده است. آنها با مشكلات زیادی از جمله تامین غذا و عبور و مرور در ووهان مواجه بودند. اگر به همه اینها غربت و ترس احتمال ابتلا به ویروس را هم اضافه كنیم، می‎بینیم چه فشار روحی را تحمل كردند.حالا به همه اینها شایعات را هم باید اضافه كرد، شایعاتی كه حتی برخی آنها واكنش‎های تند كاربران ایرانی را هم درپی داشته است.
برخی از این شایعات به گوش دانشجویان هم رسیده است. دانشجویان البته خود را آرام می‎كنند، همه آنها دانشجوهای رشته‎های مختلف پزشكی هستند و اگر مشكلی هم داشته باشند، با هم مطرح می‎كنند.  امیرابراهیم می‎گوید: ترس مردم درباره كرونا، از ناآگاهی نشات می‎گیرد. بسیاری فكر می‎كنند كرونا مانند طاعون است و سریع می‎كشد درصورتی كه این طور نیست.  او معتقد است مردم فكر می‎كنند
هر كسی از چین آمده، ناقل این ویروس است، درصورتی كه تا به حال در چین، هیچ ایرانی مبتلا نشده است.  امیرابراهیم اما با همه مشكلاتی كه وجود داشته، تجربه بازگشت دانشجویان به كشور و قرنطینه را مثبت می‎داند و می‎گوید: این تجربه خوبی بود اما باید انتظار داشت در شرایط اورژانسی دولت و مسؤولان بدون مطالبه‎گری، عملی را كه شایسته است، انجام دهند.