روابط میان ایران و چین پس از پیروزی انقلاب نقطه آغازی شد برای گسترش روابط، تعاملات و فعالیت‌های مشترک دو کشور که در سال‌های گذشته همچنان رو به افزایش بوده و زمینه‌های مختلفی وجود دارد که می‌تواند در آینده به این همکاری‌ها اضافه شود. به این ترتیب روابط ایران و چین شاید در سطح جهان یکی از نمونه روابط موفقی است که در چهار دهه گذشته انجام شده است. دو دولت مشترکات زیادی دارند و به همین دلیل به نظر می‌رسد برای استفاده از ظرفیت‌های موجود در دو کشور، چارچوبی برای برنامه‌های بلند مدت تنظیم شود تا این‌که در آینده به تدریج در هر یک از این زمینه‌ها با توجه به امکانات و  شرایط دو طرف برنامه‌های اجرایی تدارک ببینند. چین در چهار دهه گذشته با توجه به تجربیات، امکانات و مدیریت در زمینه‌های  مختلف توانسته به موفقیت‌هایی نائل شود. همچنان که در ایران هم به دلیل برخورداری از امکانات و موقعیت منطقه‌ای و پیشرفت‌ها و تجارب به‌دست آمده برای همکاری آمادگی کامل وجود دارد.  برخی تصور می‌کنند ایران و چین تازه‌وارد یک دوره فعالیت گسترده شدند درحالی‌که هم‌اکنون حجم سفرها و همکاری‌های سیاسی و اقتصادی و همچنین حجم مبادلات تجاری به‌گونه‌ای است که در برخی زمینه‌ها چین رتبه اول یا دوم را دارد. بنابراین با توجه به این دیدگاه، سند راهبردی تنظیم شد. درباره این سند، نخستین نکته این است که یک قرارداد نیست. دوم این‌که تعهدآور نیست و سوم این‌که مطلب جدیدی ندارد و در ادامه همکاری‌های گذشته تنظیم‌شده است. غالب کسانی که مخالف این سند بوده عمدتا طرفدار روابط با غرب هستند. این در حالی است که تاکنون باگذشت این‌همه سال تجربه نشان داده اروپا خواهان روابط مثبت با ما نبوده و در نوع تعاملات خود صادق نیست. بنابراین ایران روابط خود را با چین و همچنین روسیه گسترش داده است. نکته دیگر این‌که برخی ادعای خدشه به استقلال و امنیت کشور را مطرح می‌کنند. این در حالی است که ما از نیروی قدرتمندی برخورداریم و از سوی دیگر این‌طور نیست که به‌صرف امضای یک سند همکاری، منافع، امنیت و حقوق خود را از دست بدهیم. مساله دیگر این‌که عمده مخالفان این سند اروپایی‌ها، آمریکا و متحدان غرب در منطقه هستند و دلیل مخالفت این است که نمی‌خواهند ایران از ظرفیت‌های خود در سطح بین‌المللی استفاده کند و بالطبع در تلاشند با فضاسازی و غوغاسالاری رسانه‌ای این همکاری را مخدوش کنند.