خانه ای را تصور كنید كه مرد خانه به مخده گلدوزی شده تكیه داده و چای ایرانی می‌نوشد. زن خانه در آشپزخانه مشغول پخت و پز است و بچه‌ها سرگرم بازی‌اند. ناگهان تعدادی غریبه سر می‌رسند. چای را به زور از دست مرد می‌گیرند و یك لیوان از چای خودشان را با احترام تقدیمش می‌كنند. به زور اسباب بازی‌های بچه‌ها را می‌گیرند. بچه‌ها به گریه می‌افتند. سپس اسباب بازی‌هایی عجیب و غریب را از  كیفشان درمی آورند و به بچه‌ها می‌دهند. به زور مادر را از آشپزخانه بیرون می‌كنند و سپس با احترام و لبخند به مترجمشان چیزی می‌گویند و مترجم ترجمه می‌كند: لطفا بفرمایید بنشینید. استراحت كنید و از زندگی لذت ببرید و اختیار انبار مواد غذایی و گاو و گوسفندها و زمین كشاورزیتان را به ما بسپارید. قول می‌دهیم كه هر وعده بهتان غذا بدهیم.
این ماجرای بیش از صد ساله این منطقه با غربی‌هاست. هر جا رسیده‌اند اموال و اختیار را از صاحبخانه گرفته‌اند و در عوض وعده نان شب به او داده‌اند و هر جا صاحبخانه نگذاشته به حریم و اموال و اختیارش دست درازی شود ابرو گره زده اند كه: كاری می‌كنیم محتاج نان شبت شوی.
دهه 30 شمسی در قهوه خانه‌های شهرهای جنوبی كشور بحث بریدن دست انگلیسی‌ها بود. یكی می‌گفت باید دست این اجنبی از نفت ما كوتاه شود. یكی می‌گفت اگر انگلیسی‌ها بروند به نان شبمان محتاج می‌شویم. دیگری می‌گفت این طور كه نمی‌شود سرمایه مان را ببرند و تحقیرمان هم بكنند. آن یكی می‌گفت رئیس دولت گفته ما نمی‌توانیم بدون انگلیسی‌ها نفتمان را بیرون بكشیم و بفروشیم... خاورمیانه با این صحبت‌ها غریبه نیست. گوش قهوه خانه‌های عراق و افغانستان و خیلی از كشورهای منطقه از این حرف‌ها پراست. حرف خارجی‌هایی كه حتی زبان ما را نمی‌دانند و آمده اند برایمان تعیین
تكلیف كنند.
وقتی دو سال پیش دونالد ترامپ بحث معامله قرن را مطرح كرد عده ای نقد كارشناسی كردند و عده ای هم استقبال. اما هیچ كس نگفت یك خارجی كه آسمان بالای سر خانه اش هزاران كیلومتر از آسمان این منطقه دور است چرا باید برای مردم این منطقه تعیین تكلیف كند؟ انگار كه این قضایا عادی شده باشد. انگار كه مردم این منطقه باور كرده باشند خودشان حق ندارند درباره خودشان تصمیم بگیرند. حالا پا را فراتر گذاشته و ادعا كرده برنامه صلح خاورمیانه را ریخته و تصمیماتی برای مردم فلسطین گرفته است.
هنوز هم نظرات رسانه‌های موافق و مخالف كارشناسی و تحلیلی است و هیچ كس نمی‌پرسد چرا یك بیگانه باید اختیاردار مردم منطقه‌ای باشد. هیچ كس نمی‌پرسد چرا باید هر روز صبح اسمشان را روی تیتر روزنامه‌هایمان و ناوها و نظامیانشان را اطرافمان ببینیم.