ویژگی‌های شخصی و حرفه‌ای زنده یاد امیرحسین فردی را باید از جنبه‌های مختلف بررسی کرد و البته می شود مفصل درباره این موضوعات حرف زد. اما اگر قرار باشد یکی از این ویژگی‌ها را انتخاب کنم، دوست دارم از شیوه‌های مدیریتی او بگویم. فردی، مدیر فرهنگی موفقی بود. او هرگز در اطراف خود دایره محدودی تعریف نکرد و همیشه به همه آنها که دوست داشتند کار کنند، میدان داد. آدم‌های تازه وارد و نام‌های ناآشنای بسیاری در کنار همین خصلت خاص فردی تبدیل شدند به نام‌های آشنا. از روزنامه‌نگاری گرفته تا داستان و کتاب و ... هر جا شخصی دوست داشت کار کند، اگر با فردی روبه رو می‌شد از او اعتماد می دید و آنقدر حس خوبی پیدا می کرد از این‌که به کارش بها داده شده که می‌توانست به مسیرش ادامه دهد و موفق شودو از یک نام ناآشنا خیلی زود به یک نام آشنا برسد.
به خاطر دارم طی سال‌هایی که در کیهان بچه‌ها با او همکار بودم همیشه فضایی ایجاد می‌کرد تا چهره‌های جوان به‌خصوص در شهرستان‌ها فضایی برای کار و معرفی داشته باشند. او استعدادها را پیدا و کمک‌شان می‌کرد مسیر را طی کنند. در واقع امکان شناخته شده بسیاری از نویسنده‌های جوان در سایه حمایت‌های فردی فراهم شد. همین اعتماد، بردباری و سعه صدر او موجب شده بود بتواند در ساخت و شکل‌دهی به تشکل‌های فرهنگی موفق عمل کند. در مسجد جواد الائمه، کیهان‌بچه‌ها، حوزه هنری و ... فردی منشا خدمات بسیاری شد. هم اعتماد کرد و هم اعتماد دید، چون صبوری ذاتی اش موجب می‌شد با آرامش، فضا را مدیریت کند. در کنار همه اینها، نگاه بلند و عاری از تنگ نظری فردی موجب شده بود فقط آنها  را که اطرافش هستند، نبیند. دسته و باند اطراف خودش شکل ندهد و بیت‌المال را واقعا مال مردم بداند، نه مال خود و اطرافیانش. حالا شما بگویید یک مدیر فرهنگی انقلابی با این ویژگی‌ها چه چیزی کم دارد؟‌