نوای موسیقی زیبای بوشهری. تونلی از بازیكنان قرمزپوش در ستایش از مربی كروات و فریاد سه، دو، یك برای آن‌كه كاپیتان سیدجلال حسینی جام قهرمانی را به هوا ببرد. پرسپولیس قهرمان هجدهمین دوره لیگ برتر شد تا برای دوازدهمین بار، فاتح رقابت‌های باشگاهی در فوتبال ایران شود. قرمزها حالا در آستانه تاریخ‌سازی هستند؛ هت تریك آنها در قهرمانی، تكرار سه‌گانه هفت سال پیش سپاهان بود كه در سه فصل متوالی قهرمان لیگ برتر شدند، اما حالا پرسپولیس می‌تواند اولین تیمی باشد كه سه‌گانه قهرمانی در لیگ برتر، جام حذفی و سوپرجام را جشن بگیرد. آنها یك ركورد جاودانه دیگر را هم می‌توانند خلق كنند اگر یك فصل دیگر از عنوان قهرمانی شان در لیگ دفاع كنند. پرسپولیس با برانكو تشنه كسب همان جام‌هایی است كه در سال‌های قبل، خیلی ساده از كنارشان عبور می‌كرد. راز این قهرمانی‌ها در چیست؟
 وقتی داور 5 دقیقه وقت اضافی گرفت برای بازی پارس و پرسپولیس، سید جلال، نگاهی به آسمان كرد و گفت: «خدایا خودت كمك كن.» پرسپولیسی‌ها كه برای قهرمانی مساوی می‌خواستند و با گل ماریو بودیمیر یك گل از پارس پیش بودند، اما استرس قهرمانی توان همه آنها را گرفته بود. همه پرخاشگر شده بودند و با هر دفع توپ یا جایگیری اشتباه صدای اعتراض چند نفر شنیده می‌شد. با این حال اجازه ندادند برتری از دست برود. پرسپولیسی‌ها گذر از شرایط سخت را در این سال‌ها بیش از هر چیز تمرین كرده بودند و این نخستین نكته در قهرمانی آنها بود.
 برای گذر از شرایط سخت ابتدا باید متحد بود. روزی كه فیفا پرسپولیس را از دو پنجره نقل و انتقالات محروم كرد، خیلی‌ها به مهدی طارمی توپیدند و او را مقصر اصلی قلمداد كردند. مدیریت وقت باشگاه پرسپولیس هم سیبل دوم انتقادات بود، اما كسی به این فكر نكرد كه فقط چنین حكم كمرشكنی می‌تواند اتحاد و همدلی را در یك تیم به بالاترین حد خود برساند. پرسپولیس شاید بدون محرومیت از پنجره نقل و انتقالات، بسیاری از ستاره‌هایش را پس از قهرمانی در لیگ شانزدهم از دست می‌داد. شاید اصلا قهرمان نمی‌شد، اما همه ماندند تا تیم از هم نپاشد. آنها لیگ هفدهم را هم بردند و در لیگ هجدهم هم تا نیم‌فصل بدون حتی یك خرید تازه، جنگیدند برای قهرمانی. جالب آن‌كه پرسپولیس در نیم فصل اول كه هنوز از پنجره نقل و انتقالات محروم بود، 31 امتیاز گرفت، اما در نیم فصل دوم با خرید نفراتی چون مهدی ترابی، سروش رفیعی، مهدی شیری، محمد نادری، مهدی شریفی، سعید كریمی و ماریو بودمیر با وجود خروج از آن شرایط سخت، 30 امتیاز كسب كرد. اتحاد و همدلی، نكته كلیدی و مهمی بود كه پرسپولیس را قهرمان نگه داشت.
 شجاع خلیل‌زاده می‌گوید برانكو برای ما مثل پدر است. مهدی ترابی هم می‌گوید برانكو باشد باز هم قهرمان می‌شویم. حرف‌هایی از این دست را نه فقط در پایان بازی با پارس و در جشن قهرمانی قرمزها، كه در هفته‌های قبل هم بارها از زبان بازیكنان پرسپولیس شنیده ایم. برانكو شاید پررنگ‌ترین تصویر در قهرمانی سوم پرسپولیس و قهرمانی‌های قبلی باشد. او در تمام این سال‌ها همیشه با احترام از حریفان حرف زد. هیچ‌گاه اجازه نداد تیمش مغرور شود و همیشه با یك نظم و دیسیپلین خاص، اجازه نداد بی‌نظمی ارجحیت داشته باشد به نتایج. بی‌دلیل نیست كه او مدت‌ها، به سوژه تشویق ایسلندی هواداران پرسپولیس بدل شده است. پرسپولیس اگر متحد ماند و اگر گذر از شرایط سخت را یاد گرفت، به‌خاطر داشتن پدری چون برانكو بود.
 برانكو برای داشتن نسخه‌ای شبیه به خود در زمین، نیاز به كاپیتانی چون سید جلال حسینی داشت. سید جلال برای پرسپولیس، همه چیز بود؛ یك فرمانده خستگی‌ناپذیر در داخل زمین و البته یك حامی خوب برای هم‌تیمی‌هایش در بیرون. وقتی سید جلال بود، دیگر كسی به خودش اجازه نمی‌داد از مدیریت باشگاه به‌خاطر كمبودها گلایه‌مند باشد. او هر زمان كه لازم بود، به نفع سایر بچه‌ها از شرایط موجود در باشگاه گلایه می‌كرد، اما هر بار كه به زمین می‌رفت، طوری بازی می‌كرد كه سایرین هم فراموش كنند كمبودها را. او حالا الگویی است برای همه. كسی كه با هفت قهرمانی در لیگ برتر، شایسته بالاترین تمجیدهاست؛ مردی برای تمام فصول!
 پرسپولیس روزهای سختی را در این چهار فصل اخیر تجربه كرد. روزهایی كه برانكو برای چینش تركیب اصلی فقط 13 یا 14 گزینه داشت و دستش كاملا برای حریفان باز بود. تا همین زمستان گذشته كه محرومیت این تیم پایان یافت. حالا وقت اضافه شدن نفرات جدید بود و این نگرانی وجود داشت كه آیا نفرات قبلی، تاب نشستن روی نیمكت را خواهند داشت؟ آنها دو سال تمام با دست خالی برای تیم جنگیده بودند و شاید دوست نداشتند خیلی راحت نیمكت‌نشین شوند. اما پرسپولیس حتی روی نیمكت هم یك تیم حرفه‌ای بود. با بشار رسن، سیامك نعمتی، شایان مصلح و تا حدودی امید عالیشاه. حتی روی نیمكت هم تاثیرگذاری بودند چون هیچ گاه تیم را به حاشیه نبردند.
 و پرسپولیس با این عناصر و اركان اصلی، برای سومین سال متوالی قهرمان لیگ برتر شد. تیم برانكو گرچه با خستگی زیاد، لیگ را به پایان برد، اما هدف را گم نكرد. خوش‌شانس هم بود. تیمی كه در پنج هفته پایانی 8 امتیاز سرنوشت‌ساز را از دست می‌دهد، باید منتظر هر تنبیهی باشد، اما سپاهان، استقلال، پدیده و تراكتورسازی هم با این تیم مهربان بودند. شاید اگر استقلال دربی 10 فروردین را می‌برد الان جام به رنگ آبی درمی‌آمد. سپاهان هم اگر می‌توانست استقلال را در نقش‌جهان شكست بدهد، الان می‌توانست صدرنشین باشد. اما همیشه برای قهرمانی، شانس هم لازم است كه تیم برانكو از آن
بی‌بهره نبود.