اعلام عادی‌سازی روابط تجاری بین امارات و رژیم‌صهیونیستی، یك موضوع هیجانی و غیرقابل پیش‌بینی نبود. آنچه انجام شد، تنها آشكارسازی روابط امارات و صهیونیست‌ها پس از سال‌ها مراودات غیررسمی و پنهانی بود. نكته قابل‌تامل به استقبال كشورهایی مانند مصر از این عادی‌سازی باز می‌گردد. مصر از زمان انور سادات در تمامی حوزه‌ها حتی مبادله سفرا، در مسیر عادی‌سازی روابط خود و تل‌آویو گام برداشته بود.
این عادی‌سازی روابط، ناامیدكننده و شوك‌آور نبود، بلكه جزئی از نقشه كلان آمریكا و رژیم اشغالگر قدس در منطقه محسوب می‌شود. بیشتر كشورهای عربی با طناب پوسیده جرد كوشنر، وارد چاه معامله قرن شدند و البته پیشتر از آن، همین كشورهای عربی پشت فلسطین را خالی كرده بودند.
دیگر بین این كشورها و فلسطین، هیچ پیوند یا كششی وجود ندارد و حتی ویژگی اشتراك زبانی میان اعراب و فلسطینیان نیز دیگر اهمیتی در این معادله نخواهد داشت. به هر حال، نتانیاهو برای نخستین بار در یك تلویزیون عربی (اسكای نیوز) كه به‌ویژه با لبخندهای فضیله سویسی، مجری الجزایری -كه خون اصحاب رسانه آزاده را به جوش آورد- همراه شده بود، پیام روشنی با خود داشت.
 باید به‌زودی شاهد اعلام همكاری‌ها یا هماهنگی‌های نظامی بین امارات و رژیم‌صهیونیستی باشیم؛ امری كه رژیم‌صهیونیستی را قادر خواهد کرد از پایگاه‌های اماراتی، به‌ویژه در الظفره بهره‌برداری كنند؛ پایگاهی كه هواپیماهای آمریكایی در آن مستقرند. در ضمن امكان استفاده از دیگر پایگاه‌ها، فرودگاه‌ها و تنگه‌ها برای تل‌آویو فراهم می‌شود. یك‌بار یكی از دیپلمات‌های برجسته روسی درخصوص قدرت واقعی امارات و برخی كشورهای عربی دیگر بیان كرد:
قدرت در امارات و همچنین در عربستان سعودی، بحرین و اردن، در اختیار حاكمان‌شان نیست. بلكه در اختیار افسران نظامی صهیونیستی، آمریكایی و انگلیسی قرار دارد. این دیپلمات پا به سن گذاشته می‌گوید این حاكمان نمی‌توانند از فرامین آمریكا سرپیچی كنند.
خیز كشورهای عربی حاشیه خلیج‌فارس به سوی اعلام عادی‌سازی روابط با رژیم‌صهیونیستی، نوعی خودزنی راهبردی از سوی آنها محسوب می‌شود. هزینه‌های این خودزنی برای كشورهایی مانند عربستان، امارات و بحرین به‌شدت بالا و غیرقابل جبران خواهد بود.