با همه حرف‌هایی كه مدیرعامل قرق منصورآباد در دفاع از قرق‌های اختصاصی و مدیران آن می‌زند، بازهم این موضوع به ذهن می‌رسد كه به هر حال، مدیران این قرق‌ها مانند هر سرمایه‌گذار دیگری به دنبال كسب منفعت از سرمایه‌گذاری شخصی خود از طریق فروش پروانه‌های شكار رفته‌اند؛ به‌خصوص حالا كه حمایت سازمان محیط‌زیست را نیز دارند و راه قانونی درآمدزایی برایشان باز شده است. اما درباره این درآمدزایی، یك نكته را نباید از خاطر برد، این كه منبع درآمد قرق‌داران، فروش پروانه‌های شكار در مناطقی است كه تا پیش از سال 95 جزو عرصه‌های طبیعی ملی محسوب می‌شدند و حیات‌وحش موجود در آنها نیز به نوعی جزو انفال عمومی به حساب می‌آید. از این رو، اگر منفعتی از فروش پروانه‌های شكار در قرق‌های اختصاصی كسب می‌شود، باید به همه مردم برسد، نه فقط عده‌ای خاص. در این شرایط مهم‌ترین راهی كه بر‌اساس آن می‌توان با حفظ قرق‌های اختصاصی، سود حاصل از فعالیت آنها را به مردم بازگرداند، محقق ساختن شعارهای سازمان محیط‌زیست درباره نفع بردن جوامع بومی ساكن در مناطق اطراف این قرق‌هاست.