از این زاویه که از خط مشی‌گذاری، سیاستگذاری، تعریف نقش‌ها و وظایف و...مجموعه‌هایی از قوا، نهادها، ارگان‌ها، سازمان مسئول و نهایتا رسانه وجود دارد که یک «فرایند و زنجیره» را شکل می‌دهد و همچون چرخ دنده‌های یک ماشین در تداخل و همکاری بهنگام با یکدیگر، به پیش راندن مدیریت جامعه اهتمام می‌ورزند. بی‌تردید بهنگامی و ایفای مناسب نقش‌ها و مسئولیت‌ها در فرآیند و زنجیره نقش‌آفرینی‌ها آن چیزی خواهد بود که نهایتا کارآمدی را رقم زده و در حلقه آخر در رسانه به نمایش گذاشته می‌شود.
این مفهوم کلی و این پیشافرض اگر در اتفاقات اخیر محور بحث و بررسی قرار گیرد، بی شک آسیب‌شناسی برخی دستگاه‌ها در میزان آمادگی آنان در برهه‌ها، هنگامه‌ها و شرایط خاص درس‌های آموزنده‌ای دارد که حداقل آن عدم تکرار تبعات قصورها و کم‌کاری‌ها بوده و در افقی بلندتر با تصحیح کارکردها، کارایی و کارآمدی و مسئولیت‌پذیری را شفاف‌تر و صریح خود خواهد ساخت.
اگر سخن از موضوع عفاف و حجاب می‌شود باید فرآیندها و زنجیره دستگاه‌های مسئول را به پرسش گرفت که طی سال‌ها سال هریک در حلقه مسئولیتی خود چه تدابیر، سیاست‌ها و برنامه‌هایی را در دستورکار خود داشته و با درک اقتضائات و شرایط موجود و حتی تحمیلی چه نقشی را برای کارآمد‌سازی راهبرد‌ها و سیاست‌ها دنبال کرده‌اند.
بی‌گمان احصای کم‌کاری‌های هر حلقه و فراخواندن آنان به مسئولیت‌پذیری‌شان، انتقال مشکلات به حلقه آخر یعنی رسانه‌ها را مسدود ساخته و رسانه به عنوان حلقه واسط با افکارعمومی را در برابر سیلی از مطالبات از یک زنجیره و یک فرآیند، به متهم تبدیل نمی‌سازند.
شاید برای روشن‌تر شدن بیش از پیش این بحث بتوان به موضوع اعتراضات اخیر و چگونگی مدیریت خبری فوت مرحومه مهسا امینی اشاره داشت که چگونه با تعلل در شکل دهی به روایت اول از سوی دستگاه‌هایی همچون نیروی انتظامی و دستگاه قضا، فرصت طلایی روایت نخست از رسانه به ویژه رسانه ملی سلب شده و با مدیریت خبری از سوی ضدانقلاب و نابهنگامی 2 روزه در انتشار فیلم‌های روزحادثه، زمینه‌های بهره‌برداری سیاسی و امنیتی به جریان ضدانقلاب 
داده شد.
امروزه درک تصمیم‌سازان و تدبیرگران از ماهیت رسانه، از شبکه‌های اجتماعی و امپراتوری دروغ می‌تواند بخشی از اصلاح فرآیندی باشد که بهنگامی، مدیریت افکارعمومی و شناخت جنگ ادراکی را توسط دستگاه‌های مسئول در زنجیره ماموریت‌های‌شان نه‌تنها یاری سازد که از دیگر سو، رسانه را قربانی کوتاهی‌ها و نابهنگامی‌های حلقه‌های ابتدایی زنجیره ماموریت‌ها نسازد.
از جانب دیگر اما حتی می‌توان از زبان و لسان یک رسانه مطالبه‌گر بود که چرا دستگاه‌های مسئول علی‌رغم احترام و درک همگی ملاحظات که متاسفانه بخشی از آن تنه به محافظه‌کاری‌های سنگین دارد، با عدم فراخواندن رسانه‌ها به حوزه تدبیر و طراحی، حلقه آخر یعنی رسانه را مجهز به اطلاعات و داده‌های بهنگام ساخته تا آنان را فراتر از برخی ملاحظات محافظه‌کارانه در میدان نبرد و جنگ ادراکی سنگین در برابر دشمنان، یاری و مساعدت نمایند تا هم زنجیره‌های راهبردی قوام و کیفیت یابند و هم قصورها بار بر رسانه به ویژه رسانه ملی نشود.