بازیگران عاشق این هستند در مجموعه‌هایی ایفای نقش كنند كه بی‌پروا از نیازهای مردمان بگوید. تفاوتی نمی‌كند مردمان در كجای كشور ساكن‌اند؛ می‌خواهد در تهران باشد یا در یك شهرستان یا روستایی دورافتاده. اگر به این سمت برویم كه نویسندگان براساس زندگی مردم بنویسند و تهیه‌كنندگان از چنین نوشته‌هایی حمایت كنند در آن صورت بازیگران هم با طیب خاطر در چنین محصولاتی ایفای نقش خواهند كرد.
حالا لازم هم نیست تمامی كارها را یك شبكه انجام دهد. ما تنوع بالایی در تعداد شبكه‌های تلویزیونی داریم و حتی یك شبكه «شما» هم داریم كه ویژه تولیدات استانی است. می‌توان كاری كرد كه سوژه‌های مختلف بین شبكه‌های مختلف تقسیم شود و سریال‌سازان هر یک از شبكه‌ها براساس سوژه‌ای كه به آن شبكه مربوط می‌شود مجموعه‌های دیدنی و جذاب بسازند.
سرگرم كردن مردمان ایرانی در روزگاری كه گوشی‌ها و تلویزیون‌های هوشمند تقریبا در همه خانواده‌ها هست، هم كار سختی است و هم كاری راحت. سخت از این جهت كه در گستردگی رقابت باید طوری عمل كرد كه بتوان كیفیت متعالی، هم به لحاظ مضمون و هم به لحاظ ساختار را ایجاد کرد و راحت از این جهت كه فراگیری تلویزیون، برگ برنده‌اش است و هر كسی به‌راحتی نمی‌تواند با آن از در رقابت وارد شود.
ایرانیان مردمانی هستند كه در ظاهر سخت‌ترین مشكلات را هم با شوخی و خنده می‌گذرانند ولی وقتی بناست در سریال‌های تلویزیونی از مردم بگوییم یقینا فقط نباید همین شوخی و خنده‌ها را تصویری كرد. اتفاقا باید گاهی با جدیت آشكار برخی مشكلات و نیازهای شهروندان را وارد فضای داستانی سریال‌ها كرد تا در درازمدت بتوانیم این مشكلات را تعدیل و حل كنیم. البته تلویزیون هم باید كمی سختگیری‌ها را كنار بزند تا تهیه‌كنندگانی كه می‌خواهند رك و شفاف حرف بزنند، كلامشان ابتر نماند.