لبخندهایشان جهان را جای قابل تحملی می‌کند، کودکان را می‌گویم. کودک بد نداریم. شادی‌هایشان از ته دل است و غم‌هایشان عمیق‌ترین غم جهان. وقت‌هایی که دلم تنگ می‌شود، وقت هایی که بی‌حوصله‌ام، می‌نشینم و توی گوگل جست‌وجو می‌کنم اطفال الصغیر یا لبخند کودک
یا لیتل بی‌بی و جهانم برای دقایقی آرام می‌شود. هر بچه‌ای که به دنیا می‌آید معنی‌اش این است که خدا به بشر هنوز امیدوار  است. بزرگ‌ترین غم این روزگار اما  این است که بال‌های این فرشته‌ها را ما آدم‌بزرگ‌ها می‌چینیم و می‌خواهیم مثل ما فکر کنند، مثل ما بزرگ شوند و مثل ما رفتار کنند و تا این روند ادامه داشته باشد جهان همینی خواهد بود که شاهدش هستیم. نادر ابراهیمی در آتش بدون دود می‌گوید «وای به حال جامعه‌ای که پدرانش بیشتر از فرزندانش بدانند.» امروز روز جهانی کودک است. تعارف نداریم. با کودکان رفتار قشنگی نداریم. در مناقشات، جنگ‌ها،
دعواهای سیاسی و جناحی و منطقه‌ای اولین قربانیان کودکان هستند و پس‌لرزه‌هایش را نسل‌های آینده پس خواهند داد. چند قاب از کودکان  
کشورهای اطراف‌مان ببینیم  و به هم قول بدهیم هوای بچه‌ها را بیشتر داشته باشیم.