بحث اف.ای.تی.اف در شرایطی مطرح شد که توافق برجام انجام شده بود و ما هم به تعهدات خود عمل کرده بودیم و بنا بر این بود که طرف مقابل هم به تعهدات خود عمل کند. اما طرف مقابل جمهوری اسلامی ایران،‌ اف.ای.تی.اف را دستاویز قرار داد و مدعی شد قصد عمل به تعهدات برجامی خود را دارد اما ایران همچنان نسبت به توصیه‌های اف.ای.تی.اف بی‌توجه است و به آن عمل نکرده است.  در صورتی این تعهدات اجرایی خواهد شد که ایران به توصیه‌های گروه ویژه اقدام مالی عمل کند. در آن زمان وزیر اقتصاد کابینه یازدهم بنا به توصیه دولت در این باره با غربی‌ها مذاکره کرد و توصیه‌های اف.ای.تی.اف را پذیرفت و در نهایت دولت چهار لایحه به مجلس فرستاد که بسیار داستان‌برانگیز بود و در بطن خود تعهدات خودتحریمی را برای جمهوری اسلامی ایران ایجاد می‌کرد. در مجلس بحث و گفت‌و‌گوی زیادی در این زمینه در گرفت و برخی از نمایندگان از جمله من نسبت به این لوایح معترض بودیم و مخالفت خود را با دلایل عنوان کردیم اما کسی پاسخ ایرادات ما را نداد. در هر صورت مجلس این لوایح را تصویب کرد و برای بحث و بررسی بیشتر این موضوع به شورای نگهبان و مجمع تشخیص رفت. اف.ای.تی.اف در زمانی مطرح شد که آمریکا در برجام بود و اروپا هم مدعی بود که قصد عمل به تعهدات خود را دارد. اما سوال اساسی همچنان باقی بود که اف.ای.تی.اف چه آورده‌ای برای جمهوری اسلامی ایران دارد. از سوی دیگر آمریکا کمی بعد از برجام خارج شد و اروپا هم به تعهدات خود عمل نکرد.  همچنین تحریم‌های ثانویه آمریکا هم برگشت. بنابراین در حال حاضر این لوایح تصویب شود یا نشود یا در لیست سیاه اف.ای.تی.اف قرار بگیریم و یا نگیریم هیچ تفاوتی برای ما نمی‌کند. چون تحریم‌های آمریکا فوق تعهدات غربی‌ها و اف.ای.تی.اف است و طرح این موضع اصلا نتیجه‌ای برای کشور ما ندارد بلکه دست و پای ما را بیشتر می‌بندد و ایران را پایبند تعهدات جدیدی می‌کند که سود و ثمری ندارد و حتی اگر بخواهیم با روش‌هایی تحریم‌ها را دور بزنیم با خودتحریمی‌هایی که به‌واسطه تصویب
اف.ای.تی.اف می‌پذیریم این کار ممکن نخواهد بود. به نظرم هدف کسانی که در شرایط کنونی این موضوع را مطرح می‌کنند کاملا مشخص است و ظاهرا اهداف سیاسی خود را دنبال می‌کنند و می‌خواهند زمین بازی را عوض کنند و مسائل حاشیه‌ای و سیاسی را مطرح کنند تا در انتخابات در خصوص عملکرد خود پاسخگو نباشند.