دیشب رئیس جمهورآمریکا درست20 ساعت بعد از اینکه چند سیلی آبدار از شیربچه های دست پرورده حاج حسن طهرانی مقدم نوش جان کرد، جلوی دوربین ها ظاهر شــد و بعــد از یک رجزخوانی ضعیــف، بــدون ایــنکــه اشــاره ای بــه برنامــه ارتــش آمریــکا بــرای پاسخ دادن به حمله ایران کند. از آغوش بــازش بــرای صلح بــا ایــران حــرف زد. در این 20 ســاعت که ترامپ و مشــاورانش بعد از یک دســتپاچگی آشــکار به پشت پرده رفتند، در این ســوی میــدان خیلی ها ســعی کردند «ســایه جنگ» را پررنگ نشان دهند و از اینکه «دنیای گفتمان» و مذاکره جایش را به «دنیای موشک» داده (!) ابراز تاسف کردند. ولی پیام رفتار ترامپ کم از زور موشک‌های حاج حسن نداشت.
این یــک ســکانس تــکان دهنــده از واقعیتی بــود کــه در این چنــد ســال اخیر خیلی ها ســعی میکردند برای جریان خوشــبین به غرب شــفافش کنند که عقب نشــینی و انفعال در مقابل زورگـوی متکبــر، او را جری تــر و جســورتر میکنــد و مقاومت و پاســخ متــوازن راه را بر دشــمن مستکبر میبندد. موشــکهای حاج حســن بیش از آنکه قلب «عین الاسد» را شخم بزنند، پایه های سست منطق «مدارا با دشمن زورگو» را از بیخ و بن کند و اثبات کرد مقاومت جواب میدهد. دیشب ترامپ با دستان خودش همه رشته های استراتژی «فشار حداکثری» را پنبه کرد و به همه ما و همه آنها که اتفاقا مخاطب این نوشــتار هستند، ثابت کرد فقط زبان قدرت است که او را سر جایش مینشــاند؛ خواه در منازعات منطقه ای و امنیتی و موشکی، خواه در برجام و دیپلماســی. باید برای زمــان و فرصتی که بر مــدارا و «صبر راهبــردی» در برابر این قلدر زبان نفهم صرف شــد غصه خورد و البته که درس گرفت. زهی تاســف که یک ســال از فرصت حیاتی کشــور صرف مدارا کردن با دشمنی شــد که تجربه ثابت کرد تنها با ابزار قدرت سخت و نرم ســر عقل می آید  و راه دیگــری وجود نــدارد. این تجربه ذی قیمــت را هم البته بایــد به دیگر برکات خون پاک حاج قاسم سلیمانی اضافه کرد. روحش شاد.