ای دریغا ای دریغا ای دریغ!
این روزها همه تک آهنگ منتشر می‌کنند، اصلا صرفه در این است که یک خواننده یا روی صحنه بخواند یا تک‌آهنگ بدهد. البته فقط هم صرفه اقتصادی نیست که این طور ایجاب می‌کند، جهان امروز و مردم این جهان دیگر با آلبوم‌ چندان میانه‌ای ندارند. با همه اینها در سالی که روزهای واپسین را پشت سر می‌گذارد، چند آلبوم از خواننده‌های مختلف وارد بازار شد که شاید هیچ کدام به اندازه آخرین آلبوم همایون شجریان علاقه مندان را دست به جیب نکرد اما ای دریغ که خاطره خوب آلبوم‌های همایون تکرار نشد. خیلی‌ها چشم به راه «افسانه چشم‌هایت» بودند و همراهی همایون شجریان و علیرضا قربانی را یک اتفاق قابل اعتنا تلقی می‌کردند اما این آلبوم حتی به اندازه آلبوم « امشب کنار غزل‌های من بخواب» هم کیفیت نداشت و قابل مقایسه نبود با این آلبوم که دو سال پیش با همکاری فردین خلعتبری منتشر شد.
انگار باید تا اطلاع‌ثانوی با یاد و خاطره آلبوم‌های خوب و تاثیرگذار همایون شجریان سپری کنیم چرا که هیچ کدام از آلبوم‌های چند سال اخیر این خواننده جوان به پای همکاری‌های خوب او با برادران پورناظری نرسیده و از آنجایی که خرده مشکلاتی با هم پیدا کرده‌اند، بعید است، در آینده آلبوم‌های قابل اعتنایی مثل «ایران من» از همایون وارد بازار شود مگر اینکه برادران پورناظری و همایون شجریان به سمت هم برگردند و همکاری دوباره آغاز کنند.
داستان موسیقی در سال جاری رو به پایان به آلبوم‌های پرفروش بی‌کیفیت ختم نشد؛ اگر یادتان باشد امسال قصه جالب لب زدن‌ها یا همان پلی بک‌ها را داشتیم که از کنسرت حمید هیراد آغاز شد و به  اعتراض‌ مخاطبان که برای شنیدن موسیقی زنده خرج کرده و بلیت خریده بودند، ختم شد. هیراد تلاش کرد ثابت کند لب نزده اما بعد از او کسانی مانند رضا بهرام راه‌شان را ادامه دادند که نشان بدهند جیب و وقت من و شمای مخاطب گاهی برای عده‌ای از هنرمندان ارزش چندانی ندارد.
کلاهی که بر سر عده‌ای از اهالی موسیقی رفت به همین موارد ختم نمی‌شود و لازم است این را هم مرور کنیم که کسانی برای شنیدن ترانه‌هایی مانند هر بار این درو محکم نبند نرو این چشمای ترو نکن تو بدترو، بلیت‌هایی خریدند به قیمت 400 هزار تومان و پای آواز گروه ماکان یا ماکان‌بند نشستند تا برگ مهمی در تاریخ فرهنگ و هنر این سرزمین ورق بخورد.




اشک‌ها و لبخندها و دیگر هیچ
پرفروش شدن فقط و فقط یک فیلم مانند «رحمان 1400 » یا «مطرب» یا «همه با هم هستیم» در طول یک سال کافی است که اهالی سینما داغدار و ناامید شوند؛ سعید روستایی به مخدر پناه ببرد یا سروش صحت جهانش را زمین‌گیر کند. حالا تصور کنید که به جز این فیلم‌ها «تگزاس 2» و «خوب بد جلف 2» هم در همین سال عزیز تولید شده باشد و اگر شیوع وحشیانه ویروس کرونا نبود، چه بسا باید همین روزها و در آستانه سال نو در معرض «خوب بد جلف 2» قرار می‌گرفتیم و با اکران این فیلم به استقبال اکران‌های نوروزی می‌رفتیم.
چرا این فیلم‌ها بی‌کیفیت هستند؟ نه این که فکر کنید، آواز و بزن و بکوب، ایراد و مسأله این فیلم‌ها هستند، نه! داستان‌های بی‌سو و سرانجام، عاری از هر تعلیق و عطف، یک سوی ماجراست و ساده‌انگاری، شوخی‌های کلامی، اشارات جنسی و مواردی از این دست هم مزید بر علت که این فیلم‌ها در زمره آثار بی‌کیفیت قرار بگیرند. نقد و بررسی این فیلم‌ها در این فرصت نمی‌گنجد و نیز بررسی دلیل توجه مخاطبان به آثار سطحی اما بپذیرید که بعد از تماشای این فیلم‌ها هیچ چیز در ذهن و ضمیرتان باقی نمی‌ماند جز هزینه‌ای که برای خرید بلیت پرداخته و شاید هم زمانی که صرف این خوشی بیهوده کرده‌اید.
خبر بدتر این که فیلمی مانند مطرب توانسته رتبه پرفروش‌ترین فیلم سال 1398 را به دست آورد و نیز به جایگاه پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران دست پیدا کند.
و البته این را هم بدانید و آگاه باشید که سازندگان فیلم سینمایی خوب بد جلف 2 با وجود تمام انتقاداتی که در جشنواره فیلم فجر به اثرشان وارد شد، اعلام کرده‌اند که قرار است نسخه سوم آن را بسازند و اگر اوضاع بر همین منوال باشد که
خوب بد جلف 2 از فیلم اول بدتر بوده، لابد سومی فاجعه‌ای خواهد بود در سینمای کمدی.
در میان سرگرمی‌های بصری اجازه بدهید، سراغ مقوله‌ای دردناک‌تر از پرفروش‌های سینما برویم؛ یعنی برخی سریال‌های نمایش خانگی. وقتی پای «دل» و «مانکن» در میان باشد، دیگر نمی‌توان حتی به این دل خوش کرد که جامعه تشنه شادی و نشاط است؛ این اشک‌ها را که به پای رستا و آرش  یا  کاوه و همتا ریخته شد، باید کجای دلمان بگذاریم وقتی نه آرش و رستا واقعی و پذیرفتنی هستند و نه بستری که داستان کاوه و همتا در آن روایت شده شباهتی به جهان ما دارد.