فلسفه آفرینش انسان و ایجاد مجموعه هستی با توجه به قرآن و روایات معصومان (ع) «عبادت» است.
آیه ما جن و اِنس را نیافریدیم مگر برای عبادت: این إلا لِیعبدون به قرینه آیه ای دیگر (چنانچه بندگانم از من بپرسند بگو بسی نزدیکم) و آیه دیگر ( إن الذین یستکبرون عن عبادتی سیدخلون جهنم داخرین) با توجه به تفسیر اهل‌بیت طهارت (ع) اینجا عبادت به معنای «دعا»ست.
حنان بن سُدِیر روایت کرده: خدمت امام باقر (ع) عرض کردم کدام عبادت افضل است، فرمودند هیچ چیز نزد خدا بالاتر از این نیست که انسان طلب کند از خدا مطلقِ طلب!  
ما می‌انگاریم دعا برای زمانی است که انسان مشکل و گرفتاری دارد در حالی که نفس دعاکردن و از خدا خواستن خودش مطلوب بالذات است، هرچند گاهی ضعف‌ها و نقایص و خلل و فرجی هست که انسان را متوجه می‌کند به آن دستی که بالای دست هاست.
آیه ای عجیب در قرآن هست [روز درختکاری اولین آیه ای که حضرت آقا قرائت فرمودند همین بود]که: خدا به شما اعتنا نمی‌کرد؛ چیزی به حساب نمی‌آورد در نقشه هستی، هیچ بودید اگر این دعای شما نبود. به عبارتی هویت و اعتبار انسان و این که اشرف مخلوقات و سید کائنات است و همه چیز حول محور اوست و علت غایی و هدف نهایی از ایجاد هستی است و میوه شیرین و رسیده این عالم است آن انسانی است که داعی و متوسل و متوجه باشد و این هم علی الدوام است؛ زیرا دعا به معنای خواندن است نه چیزی خواستن! لذا در ادعیه هم می‌بینیم وقتی دعا می‌کنیم یعنی همیشه مستاصل هستیم و نیاز داریم و در موضع ضعفیم، منتها گاهی اتفاقاتی می‌افتد که ما متوجه این ضعف می‌شویم نه این که گاهی ضعف به ما غالب می‌شود. ضعف از خصایص قالبی و ذاتی ما و جزو هویت ماست. این ناچیزبودن و حقیربودن که در ادعیه است، خودش مهم ترین نشانه است که انسان باید هماره این خودآگاهی را داشته باشد که نیازمند همیشگی است. حالت درخواست و ابتهال و نیاز باید حس همیشگی باشد. در روایات می‌بینیم که در حالت گشایش بیشتر دعاکنید.
 امیدوارم که مردم به  این مساله توجه کنند و این مشکل فراگیر به زودی برطرف شود.