شادمانی مادرانه
گریه تلخ رونالدو پس از بازی با مراکش میتوانست بهعنوان تصویری نمادین از این بازی در یادها بماند، بهویژه با یادآوری اینکه احتمالا این آخرین حضور رونالدو در جامجهانی بود و پس از این دیگر این لحظه به چشم هواداران فوتبال هیچوقت تکرار نخواهد شد.
بازی تاریخسازی که به صعود اولین تیم آفریقایی تاریخ به نیمهنهایی جامجهانی منجر شد. این تصویر نمادین حتی میتوانست گل یوسف النصیری به پرتغال باشد، گلی که با پرشی اعجابانگیز منجر به این تاریخساز شد. گلی که حتما نهتنها در تاریخ فوتبال تیم مراکش که در خاطره جمعی چند نسل از آفریقاییها به یاد خواهد ماند. گلی که حتی تعبیرهای فرامتنی بسیاری به همراه داشت و بسیاری از آن تعبیرهای سیاسی کردند اما بدون شک، تصویر نمادین این بازی پس از سوت پایان بازی بود که ثبت شد، جایی که سوفیان بوفال، بازیکن تیم مراکش ترجیح داد شادمانیاش از این پیروزی را با مادرش روی چمن سبز زمین جشن بگیرد. تصویری که حالا نماد این بازی شده است رقص شادمانه او همراه با مادرش در قطر است، تصویری که احتمالا از جمله تصاویر ماندگار تاریخ جامهای جهانی خواهد شد. تصویری در کنار گل قرن مارادونا در سال1986، یا خشنودی پله در سال1954 و حتی ضربه سر زینالدینزیدان به سینه ماتراتزی در جام جهانی2006. در کنار آلبوم تصویری جامهای جهانی حالا باید جای یک عکس دیگر را باز کنیم، عکسی که برخلاف تمام تصاویر بهجا مانده ارتباط مستقیمی به جریان مسابقه فوتبال ندارد.